AKALA KO

Akala ko tayo na, akala ko ikaw na. Akala ko ako lang….akala ko hindi ka bibitaw…..akala ko nga lang lahat ng iyon……

Magta-tatlong buwan na simula ng iwan ako ng boyfriend ko. Pero bakit habang mas tumatagal, mas sumasakit, mas lalong humihirap sa akin na tanggapin na ipinagpalit niya ako sa mismong bestfriend ko pa! Sinayang niya ang tatlong taon at tatlong buwan na relasyon naming. Ang sakit! Sobrang sakit! Iyong bang plinano niyong dalawa ang future niyo tapos hindi naman pala kayo pagdating sa dulo. Sabi niya sakin, papakasalan niya ako, magkakaanak kami, tapos sabay kaming tatanda at sa dulo kami pa rin. “I try not to miss you, I try to let go, but in the end you’re always on my mind.”

Hawak ko ang cellphone ko at nagpapatugtog ng biglang tumunog iyong themesong naming dalawa. Mahal na mahal ko siya. Since sakaniya lang ako tumagal ng 3 taon at 3 buwan, away bati kami noon. Pero inintindi parin niya ako hanggang sa dulo. Akala ko noong nag cool-off kami babalik pa siya, iyon pala ay hindi na. Tuluyan na kaming nagbreak sa kadahilanan na may iba na siyang mahal. Tandang –tanda ko pa tatlong buwan na ang nakakaraan nang maghiwalay kami. Hindi na daw niya matiis ang pagiging childish ko. Hindi na daw niya makaya ang kaartehan na meron ako. Nakipag break siya sakin in person. Deep inside ang sakit non ahh! Awwwwtsssuuuuu. Iyon na ang pinakamsakit na break up na natanggap ko. Kasi hindi ako nagkaroon ng official break up sa mga nagging ex ko noon, puros sa chat o text lang.

Alam mo ba kung bakit ako nag let go sakanya? Kasi alam kung pagod na siya, kasi alam kung iba na ang mahal niya, kasi alam kung ayaw niya na talaga sa ugali ko. It’s been 3 months na hinihintay ko ang text niya. It’s been 3 months na umaasa pa rin akong babalik siya. Hindi ako makakain ng maayos at makatulog ng mahimbing. Hindi ko na makilala ang sarili ko simula nang iwan niya ako.

Nag-iisa lang siya eh. Siya lang iyong lalaking pinagtiisan ako ng 3 years and 3 months. Come to think of it? 3 years and 3 months na paglalambing at panunuyo sa isang isip bata na katulad ko. Sa 3 years and 3 months na iyon nahanap ko ang sarili ko. Hindi siya nangako sakin na forever kami. Kilala ko kasi siya, hindi siya iyong tipong nangangako ginagawa niya iyon. I’m so proud of him! Mahal na mahal ko parin siya, I admit it. No worries, nor regrets. Lahat naman ginawa niya para sa akin eh. Hindi niya ako sinaktan kahit minsan, pinadama niya sakin na ako pa rin talaga kahit maraming naghahabol sa kanya.

Lahat ng love letters, flowers, text messages, effort at kung ano pa, still nasa akin parin. Hindi ko magawang itapon, hindi ko magawang balewalahin. Alam kung ex ko na lang siya ngayon, alam ko iyon, pero hindi ko pa rin matanggap na dahil sa ugali ko nawala siya at iniwan niya ako. Pinagsisisihan ko lahat ng iyon sana puwede pang ibalik. Nakita ko siya na may kasamang iba, namuo ang galit sa puso ko para sakanya. Marahil, pagod na rin akong masaktan. Oo, childish ako! Pero hinid iyon sapat na dahilan para ipagpalit niya ako agad at mag PDA sila dito sa harap ko.

The best way to get over to someone is to cut off all ties. Lahat lahat! Walang “friends lang muna, walang “textmate pa din”. It’s a lot easier when you don’t see or hear from them. Siguro nga time na ang mag he-heal sa akin. Time na ang bahala. Alam kung makakamove on din ako. Dadating iyong time na ako na lang ang magiging masaya at hinding hindi ko na siya tatanggapin pa. Punong-puno ako ng galit sakanya. Simula ngayong araw magmomove on ako at kakalimutan kita. Papatunayan kung kaya kung mabuhay ng wala siya.