Hindi naging madali ang college life ni Anne, subalit sa kabila ng lahat ay nagawa niyang lampasan ang bawat pagsubok… sa tulong na rin ng mga taong malapit sa kanya. Noong mga panahong iyon nakilala nya si Steven, ang schoolmate nya na nagsilbing kanyang inspirasyon. Alam ni Anne na imposibleng magustuhan sya nito kung kaya mas pinili na lamang nya ang tsansa na maging magkaibigan sila. Nagkaroon ng matatag na pagkakaibigan ang dalawa. Sa tuwing may problema lagi nilang takbuhan ang isa’t-isa. Kahit nakapagtapos na sila ng kolehiyo at subsob na sa trabaho, hindi nakakalimutan nila Anne at Steven ang magbigay ng oras sa pagkakaibigang inalagaan nila ng matagal na panahon. Makalipas ang apat na taon, dumating sa buhay ni Anne ang pinakamabigat nyang pagsubok. Napag-alaman n’ya na meron syang leukemia. Nang mga panahon ding iyon ay nagbabalak na si Steven na magtrabaho sa ibang bansa. Makaraan ang isang linggo, may dumating na sulat para kay Steven. Nakasaad sa roon na sya ay inaalok ng isang kompanya sa Amerika upang magtrabaho para sa kanila. Hindi naipagkaila ng binata ang kagalakang kanyang nadarama ng dahil sa magandang balita. Agad nyang pinuntahan si Anne upang sabihin ang nangyari. Sinabi ni Steven na aalis na sya patungong Amerika pagkalipas ng isang buwan. xxxxxxxxxxxxxxxx Bago umalis ng bansa, niyaya ni Steven si Anne na magbakasyon sandali sa Tagaytay. Isinama nila ang ilang malapit nilang kaibigan at myembro ng kanilang pamilya. Habang nasa bakasyon naging mas kapansin-pansin ang panghihina ni Anne na agad namang napuna ni na binata. “Anne ano bang nangyayari sayo?” pang-usisa ni Steven. “Wala… pagod lang siguro ng dahil sa mahabang biyahe.” “Pagod lang ba talaga?... Anne?” hindi na naiwasan ni Steven na kulitin ang kaibigan.

Katahimikan ang nangibabaw sa paligid, at di na nakapagsalita si Anne matapos syang tanungin ng binata. “Umamin ka… nakaraang araw ka pang ganyan, at kahapon parang may gusto kang sabihin…” natigilan ito ng makita nyang umiyak si Anne. “Steve.., my life is over…”bulong ni Anne. “Ha? Anong ibig mong sabihin?” “I have an acute leukemia. May taning na ang buhay ko… five months to 8 months na lang daw…”hindi na naipagpatuloy ni Anne ang kanyang sinasabi, mabilis syang niyakap ni Steven. Tila ayaw na nitong matapos ang mga oras na yun, at nais nyang lagi na lang mahagkan si Anne. “Bakit ngayon pa… bakit ngayon pang mahal ko na si Anne? Ako na lang… kundi man ay ibigay nyo na lang sa akin ang kalahati ng paghihirap at sakit na nadarama nya..”wika ng binata sa kanyang isipan habang nakatingin sa kawalan at hinahagkan ang babaeng mahal nya. “woi, wag ka ngang malungkot. Di pa naman ako mamamatay ngayon, may ilang buwan pa naman.” pabirong wika ni Anne. “Nakakaya mo pa talagang magbiro ah.” “Pero Anne, sana ako na lang ang nasa kalagayan mo… o di kaya sana… ibigay na lng sakin ng Diyos ang kalahati ng paghihirap mo” dagdag nito. “Ano ka ba mas lalo namang ayaw ko na mangyari yun…. Steven … sadyang ganito talaga ang buhay.” Gustuhin man ni Steven na ipagpilitan na ang mga sinasabi nya, alam nyang wala na rin syang magagawa. “Anne?” “Huh? Bakit?” “Kung magkakaroon ka ng isang kahilingan, ano yun?” “Hmmm… isisipin ko lang…” nag-isip ng malalim
“…siguro yung matupad yung isang bagay na gusto ko para sa lahat ng mahal ko.” Dagdag nito. “Ano naman ang bagay na yun ? “Isang bagay na pwede kong iiwan sa inyo pagnawala na ako, isang bagay na magpapaalaala sa inyo na nakilala nyo ako at syempre mamahalin nyo tulad ng pagmamahal na binibigay nyo sa akin.” xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Matapos ang maikling bakasyon ay agad na naghanda si Steven para sa pag-alis nya patungong ibang bansa.
Sumama si Anne sa airport upang ihatig si Steven… at upang makapagpaalam na rin maayos sa taong mahal nya. “Anne mag-ingat ka parati… pagaling ka.” “Makabilin naman, ikaw ang mag-ingat…” “ Steven …?” “Ano yun?” “Pipilitin kong gumaling kahit imposible kung titingnan… hihintayin kita.”akma ng iiyak si Anne subalit hinagkan agad sya ni Steven. “Babalik ako… babalikan ko ang babaeng mahal ko, pangako yan.” Tiningnan nya sa mga mata si Anne. Hindi maipaliwanag ng dalaga ang kanyang nararamdaman ng marinig iyon sa lalaking mahal nya, pero ang alam ni Anne masaya sya kahit sa huling mga sandaling natitira sa buhay nya... dahil ngaun alam nyang mahal din sya ni Steven. xxxxxxxxxxxxxxxx Dumaan ang mga linggo at mga buwan, mag-iisang taon na pala si Steven sa Amerika. Araw-araw naman nyang kinakamusta ang kalagayan ni Anne. Subalit nang minsan tumawag sya sa mga magulang nito, napag-alaman nyang magdadalawang buwan ng hindi na nagpapa-chemo therapy ang dalaga, sinabi ng mga ito na ang yun daw ay desisyon ni Anne. Hindi lubos maisip ni Steven kung ano ang dahilan ni Anne kung bakit ganun ang naging desisyon nya. Pero tulad ng dati di pa rin maiwasan ni Steven ang mag-alala ng husto. Ginugol ni nya ang kanyang oras sa pagtatrabaho… Sa loob ng isa’t kalahating taon wala man lang syang natanggap na balita tungkol sa kalagayan ng Anne.
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

Isang araw pag-uwi ni Steven mula sa trabaho, nakita nya ang isang package galing sa mama ni Anne, makapaloob dun ang isang sulat at mga litrato. Ang sulat na iyon ay galing mismo sa babaeng mahal nya. …………………………………..
Steven,
Sana maayos na ang kalagayan mo ngayon, wag mong pababayaan ang sarili mo at mag-ingat ka lagi. Yung nasa mga pictures alagaan mo ah… mahalin mo… dahil mahal na mahal ko yan tulad ng pagmamahal ko sayo. Iiwan ko yan sa inyo, ingatan nyo…basta ikaw na ang bahala… mahalin mo sya. Sa ngayon asaya at panatag na ako…

Anne
……………………………………………
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Matatapos na ang limang taong kontrata ni Steven sa Amerika, kung kaya’t napagpasyahan nya na umuwi muna sa Pilipinas bago e-renew ang kontrata nya sa kompanya. xxxxxxxxxxxxxxxxxxx Nang dumating sya sa bansa binisita nya kaagad ang mga magulang ni Anne. Walang tigil na kamustahan ang nangyari, di rin naman nya nakalimutan ang mga pasalubong nya para sa mga ito. “Nag-abala ka pa iho.” wika ng papa ni Anne. “Wala ho yun, pamilya ko na rin ho kayo.” “Ikaw talagang bata ka, masyado kang madrama.” Biro ng mama ni Anne.

Maya-maya…. lumapit sa kanya ang isang batang lalaki at agad nya itong niyakap. “ang laki mo na… na miss mo na ako?” tanong nya sa batang lalaki. “opo…” tugon nito. “JR I have something for you… “ sabay iniabot ang isang kahon.

“Wow toy car…” “Nagustuhan mo ba?” “opo.. ang ganda… thank you daddy.” “Wala bang kiss ang daddy galing sa baby nya?”

Isang matamis na halik sa pisngi ang ibinigay ng batang lalaki.

"Oh, Steven maiwan muna namin kayong mag-ama, at mukang nami-miss ka na ng batang yan." Wika ng papa ni Anne Maya-maya...

“Mommy.” ang tawag ni JR sa babaeng paparating sa kinauupuan nila. “Hi baby boy..” hinalikan nya sa noo ang bata. “Mommy toy car oh, pasalubong ni daddy.” “Ganda naman…”

Isang makahulugang ngiti ang pabati ni Steven sa babaeng kausap ng anak.

“Dumating ka na pala di ka man lang tumawag.” Pang-usisa ng babae sa kanya. “Gusto kasi kitang sorpresahin… walang welcome kiss?” sabay biro ni Steven “Pilyo… mamaya na tayo magkwentuhan, aasikasuhin ko pa ang kakainin natin mamayang hapunan.” Lumakad na ito patungo sa kusina.

“Anne? “hmmm... bakit?” “Salamat dahil dumating ka sa buhay ko, salamat din dahil binigay mo sa akin si JR,” “Madrama?... wala yun, ikaw pa.” pabirong tugon ni Anne, na may ngiti sa mga labi. “Daddy sabihin mo na kay mommy.” Pangungulit ng anak nila. “Mamaya na busy pa si mommy.” Wika ni Steven sa anak. “Ano yun Mr. Rodriguez, at pati yung bata kinukontsaba mo?” “ahmm… I love you Anne… ikaw?

Isang matamis na ngiti ang unang tinugon ni Kaye.
“Alam mo na ang sagot ko… sa t’wing makikita mo si JR yun na kahulugan nun.”