Love Tutorial written by: purpleyhan
© December2011

CHARACTERS

Venice Liann Damian
Roelle James Morales
Ziela Angeli Willson
Ivan Vorch
Raya Casimiro

Prologue

Na-inlove na ba kayo?
Kung oo, kanino?

Sa playboy?
Sa heartthrob?
Sa varsity player?
Sa rich kid?
Sa handsome gangster?

Why do girls always fall in love with these kind of guys? Is there something special to them?

Gwapo. Hot. Mayaman.
Yan naman lagi ang ideal guy ng mga normal girls.

Ako rin naman eh. DATI.

Oo, dati. Pero hindi na ngayon.
Asa naman sila! Di ko na sila type no! Pagkatapos nila akong lokohin? Duh? Andami-daming lalaki dyan eh!

At sa pag-aalboroto ko, I met this geek guy.

Syempre may brilliant idea na pumasok sa isip ko!

MAKAKAGANTI na rin ako.
Sa kanila.
Sa mga manlolokong yun! At dahil nga nademonyo ang aking isip, I’M PALNNING TO USE THIS GUY. To get my revenge. Yeah, you heard me right.

I’ll USE him.

I’ll make him into another person. I’ll help him.

I’ll be his tutee.
He’ll be my tutor.

Right. We’ll have a tutorial.

A tutorial that will change OUR life.

And it’s funny how he entitled it with…

Our Love Tutorial.

Lesson 1 “Ate! Dad! Bilisan niyo! Malalate na ako!” Ang bagal-bagal nila kumilos. Jusmiyo! “Eto na!”-Daddy
“Bakit ka ba kasi nagmamadali? Eh 8 pa class mo ah? 7 pa lang oh!” Nagreklamo pa si ate. -_____- Bakit ba? Masama bang pumasok ng maaga? Di naman di ba? Sumakay na kami sa kotse at si daddy ang nad-drive since nag-leave si Kuya Ronald, yung driver namin.

^____________________^

Halata bang maganda ang gising ko ngayon? Haha! Ang lapad kaya ng ngiti ko! Excited na kasi akong pumasok eh! After 15 minutes eh nasa tapat na kami ng school. “Bye Dad! Bye sis!” tapos tumakbo na ako dahil baka may sabihin na naman silang dalawa sa akin.

Yehey! Nasa school na ako! Wuhoo! Grabe! Super excited na talaga ako! “Hi Liann!”
“Hello po ate Liann!”
“Liann! Long time no see!” ^____^ Ngiti dito, ngiti doon. Aw. Ang sakit na ng panga ko. Ngawit na ngawit na! -____- Ugh. Buti na lang malapit na ako sa tambayan at mapapahinga ko na yung panga ko. “Liann! ^___^”
“Hi Grace. -______-”
“Oh? Bakit ganyan itsura mo? Marami na naman ba sila sa hallway?”
“As usual. -____-” Teka, mag-iintroduction muna ako! >3< I’m Liann. Pero kapatid ko si ate Steff ha! Ako si Venice. Ay teka nga ang gulo! Ako talaga si Venice Liann Damian. Gumaya lang talaga ako kay sis! Liann ang tawag sa akin ng mga classmates at kakilala ko. Pero Venice or Ven ang tawag sa akin ng bestfriend ko at ng family ko. Pati pala sila Ate Yna, Alice at Jess! Oh di ba? I’m a certified gaya-gaya! ^___^ Nag-aaral ako sa Amarrison Academy, a school for rich people, I think. Yung principal kasi namin na si Mr. Wilson ay isa sa richest businessmen dito sa Manila. Basta mayaman ka, you belong here. Third year high school na ako this school year. And uh, I’m the top student. Err kaya medyo sikat ako. Pero sabi nila, sikat daw ako di lang dahil ako yung top student, but I’m also one of the prettiest here.

Like duh? Asa naman ako! Eh andami-dami ko ngang nakikitang pretty students dito eh! Ewan ko ba sa kanila kung bakit nila nasabi yun. Siguro nambobola lang. -____- “Hey Grace, ikaw pa lang andito?”
“Yup. Ang aga pa kaya! 7:20 pa lang oh!”
“Akala ko pa naman andito na si Ziela. >3____< Syempre andyan din yung mga varsity. Mga players. Siguro sila ang coolest group para sa akin. Wala lang. Feel ko kasi ang sports. Andyan din yung mga geeks or nerds. Ok lang naman sila sa akin pero sa iba, masyado silang outcasted. Wala namang masama sa pag-aaral ng sobra di ba? Pero siguro nga sa generation ngayon, konti na lang yung super mag-aral. Oh well. Inaaya rin nila ako dito kaso kasi baka sumakit utak ko dyan eh! Baka puro cosine at sine yung marinig ko. Eh di naabno na ako? Ahm, meron ding mga nilalayuan ng ibang groupies. Yung mga bully at wicked students. Ewan ko pero di ko sila feel. Para kasing ang sama ng aura nila eh. -_____- Nakakatakot lapitan. Lastly, andyan yung mga normal students. Yung mga walang interests sa ibang groupies. Wala lang, gusto lang nilang i-enjoy ang high school life nila. WITHOUT RESTRICTIONS. ^__^ “Venice!!!!” Napalingon naman ako kung sino yung tumawag. “Waaaah! Ziela!!” Niyakap ko siya nang mahigpit. Gosh, I really missed this girl. “How are you? Na-miss kita bruha!”
“Ayos naman! Ako rin na-miss kita impakta!” Ayos ba ang tawagan namin? Haha. Yeah right. I’m bruha and she’s impakta. Ang cute no? She’s Ziela Angeli Willson. At kung nahihinuha niyo na, she’s the daughter of Mr. Willson, yung may-ari ng school. Lagi silang nagbabakasyon sa America kaya na-miss ko siya. Bestfriend ko yan eh! Of course she’s famous here. Malamang naman di ba? “May pasalubong ako sa ‘yo bruha! ^__^”
“Yay! Talaga??” Then, inabot niya sa akin yung sandamakak na paperbags. Pagtingin ko, puro dress and shoes and accessories! Yay! ^_^ “OMG impakta, thank you!! You made my day! ^____^”
“Jeez. Di ko nga nadala lahat eh. Ang bigat kasi. >33______< Muscle pain! Pagdating namin sa room, ayos! Lima palang kami! Pinili namin ni Ziela yung malapit sa airconditioner. Para malamig. ^_____^ Syempre, inayos na namin yung mga gamit namin. Crap. Ang dami kong dala. Puro pasalubong ni Ziela!

“Hey bruha, kamusta na nga pala kayo ni Richard?”

O_o
Nagulat ako sa sinabi niya.
Crap.
Di pa niya pala alam.

“Uhh, we broke up.”

Lesson 2

“What?!?!” Tinakpan ko kaagad yung bibig ni Ziela. Gosh! Sumigaw ba naman?! “Shhh! Wag kang maingay!”
“Okay, okay. Na-shock lang ako. Pero, why?!” Tsk. Di ko pa pala nasasabi sa kanya. Kasi naman alis ng alis sa bansa eh! >3< “Pinagpalit ako sa fans niya eh. -_____-” Ganito kasi yun. Richard WAS my boyfriend last school year. Pero nung March lang naging kami. Heartthrob siya sa academy. Yeah, maraming babaeng nakaaligid diyan. Kaya nga sobrang saya ko nung niligawan niya ako. Kaso nung May, nakita ko siya na may kasamang maraming babae sa mall. At ang masaklap pa dun, dapat date namin nun! Grrrrrr! Pinagpalit niya ako sa mga flings niya! Kainis! “Naku condolences bruha.”
“Wag ako ang-icondolence mo kundi siya! Isusumpa ko talaga yung hinayupak nayun! >_:D” Yan ang totoong ugali ni Ziela. Medyo may pagkamaldita pag naiinis na siya! Haha, ako rin naman ganyan eh! Lalo na pagdating sa grupong yun. Nakakairita talaga kasi sila eh. >____<

Saktong 8:00, pumasok yung teacher namin. Okay, start nang class. As usual, mag-iintroduce sa harapan. Blah blah blah. Lagi namang ganun. Di na nagbago. “Hi, I’m Raya Casimiro. 15 years old. And as everybody knows, I’m pretty! ^_^” Psssshhh! Ang kapal talaga ng mukha ng babaeng yun kahit kailan! -______- Maganda nga siya, ang yabang naman. Nakakainis lang. Member rin siya nung sossy group. At yung ate niya yung leader nun. Naku, disaster talaga ang groupie nayun! >___< “Good morning, I’m Ivan Vorch. 15 years of age. And umm, a basketball player.”

Yay! Yung newest crush ko! ^____^ Ang cute niya talaga! Go Ivan! “Yo, Jack Lazaro. Mag-fififteen sa July. Drummer.” OMG! Crush ko rin yan! Cute rin siya! Haha! “Francis Villegas po. 15 years old. Uhh, normal lang?” Kyaaa~ cute rin siya! OMG!

Okay. Sorry sa kalandian ko. Masama bang magkaroon ng maraming crush? Crush lang naman eh! >3< Handsome and cute naman kasi yung nasa room eh! Kaya mahaba-haba ang listahan ng crushes ko this school year! ^_______^ “Hi, I’m Ziela Angeli Willson. 15 years old. Dancer and I love fashion.” Nice naman Ziela! Applause! Yikes! Ako na pala! “Uhm, hello. I’m Venice Liann Damian. Turning 15 years old. Dancer and I also love fashion.”

Okay. After 20 minutes eh natapos na rin ang self-introduction. -___-

Haha! At nailista ko na ang mga iistalk ko sa facebook and twitter! >:D Sa ibang subject, orientation lang naman. Ganun naman lagi pag first day eh. Di na mababago yun!

Breaktime na.

“Ei Zie, kakain ka ba?”
“Nope. Di ako nagugutom eh.”
“Ako rin eh! Dun na lang muna tayo sa corridor.”

Lumabas kami ng room at tumambay muna sa corridor. Since nasa third floor kami, nakikita naming yung mga tao sa baba. Ang dami nga eh. Malamang, breaktime. Nagulat naman ako nung kinakalabit ako ni Ziela. Ang sakit na nga eh! Kalabit pa ba tawag dun? “Bakit ba??” Ngumuso lang siya. Huh? Tinignan ko naman yung sa kabilang side niya.

O_O

Si Ivan, he’s walking towards us.

At.. andito na siya sa harapan ko. “Hi Liann! ^_^” Kyaaaaaaa~ Kinausap niya ako! O_o Heaven.
This is heaven.

May anghel sa harapan ko. o<

"Oh my gosh. Oh my gosh Zie. Totoo ba talaga yun? Si Ivan? Eff! Eff! Parang kanina lang nililista ko yung pangalan niya sa crush list ko tapos.. OMG! I need water!! Water!!"
"Oh eto eto. Hinga. Hinga." inabutan niya ako ng water. Grabe lang talaga. UNBELIEVABLE. Can I court you?
Can I court you?
Can I court you?
Can I court you?

Eeeehh pero di ko maiwasang kiligin. Kasi naman eh. Di ba? Crush mo tapos biglang ganun? Napapansin ka rin pala? "Zie, may number ka ni Ivan?"
"Hmm.. ata?" Dahil si Zie ang anak ni Mr. Principal, aba mabilis 'tong makakuha ng number. Kaya lahat ng crush niyan, katext niya agad. Oh diba? Hanggang sa matapos lahat ng class ngayong araw eh hindi nawala yung ngiti ko. Sa sobrang kilig. Waaaaahhhh landi hormones, tantanan niyo ako. >o< Sa room eh inaasar agad kami ng mga classmates namin. Ang bilis nga naman ng balita. Tapos lagi pa siyang tumitingin sa side ko. Hindi tuloy ako makapagconcentrate. Grabe lang talaga, kinikilig ako!!! "Bye Zie! I'll call you later nalang!" sabi ko kay Zie sabay sakay sa car namin.
"DADDY! SHOPPING TAYO PLEAAAAASSSSEEEEE??" si Daddy kasi yung sinabihan kong magsundo sa akin ngayon. Gusto ko kasing magpasamang magshopping eh. Oh. Oo nga pala. Mahilig akong magshopping. As in. Gusto ko kasing bumili ng mga bagong dress, accessories, shoes and such. Minsan, kasama ko rin yung ate ko. Si Steff Damian. Siya lang naman ang idol ko pagdating sa fashion. Wiiiee ang cute cute kasi ng ate kong magdamit at pumorma *u* Dahil aayaw ni Daddy na samahang magshopping, sya nalang daw magdadrive. Bakit kaya? Bakit ba ayaw ng mga lalaking maagshopping? Haaay, si ate na nga lang isasama ko! "Daddy, punta tayo kay ate. Magshoshopping kami! ^__^" Pinaandaar na agad ni daddy yung kotse. Di kaya may phobia si Daddy sa pagshoshopping? Pag kasi naririnig niya yun, natatahimik siya eh? :| Oh well. Wala pa sigurong ten minutes eh andito na agad kami sa tapat ng campus nila ate. Oo nga pala, college na yun kaya magkahiwalay kami ng school. Sandali lang rin eh nakita na niya kami ni Daddy. Ako naman, nag-smile ako ng malawak. Wieeee sana pumayag si ate! Gusto ko talagang magshopping ngayon! >o< At matapos ang mahaba-habang pilitan eh pumayag na rin sya. Phew! Kaso may kapalit. Napakaduga talaga ni ate Steff. T__T Kelangan ko siyang bilhan ng shoes. Haaaay. Ako naman, pumunta dun sa may men's area. Ano kayang pwedeng iregalo sa kanya? Ayon sa nakalap kong info eh basketball player siya. Hmm jersey kaya? O kaya bola ng basketball? EEEEHHH?! Wala akong maisip T__T Teka nga, bakit ko ba kasi siya bibilhan ng regalo? Anong meron? >///< Eeeehh gusto ko lang talaga siyang bilhan. HAHAHAHA! Ang landi ko na ah. Mga one hour rin akong nag-ikot ikot para maghanap ng kahit ano. At buti naman, may nahanap ako. Pwede na siguro 'to. ^__^ *vibrate* EEEEFFFFFF!!!
Ano ba yun! bakit ang lakas magvibrate ng phone ko? Nagulat tuloy ako. Nasa bulsa ko pa naman, akala ko nakuryente na ako. Sino ba kasi 'tong hinayupak na nagtext? *opening*

From: Ivan myloves.
>Can I take a picture of you? So I can show Santa what I want for Christmas. Good evening Liann :)

KYYAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!! :'''''''''''''''>
KV MODE! EFF NAMAN OH! KINILIG AKO NG BONGGA! EFF! EFF! EFF!

"Huy Ven, anong nangyari sayo dyan? 'Lika na hinihintay na tayo ni Daddy sa labas." napatingin naman ako kay ate at sobrang lawak ng ngiti ko. Buti hindi niya napansin na kinikilig ako. Naku patay ako dun pag nagkataon. Eh kasi protective yan eh. Pero kinikilig talaga ako eh. Waaahh pano niya kaya nalaman yung number ko? Grabe buo na araw ko. Kilig vibes talaga eh. >///<

Oh my. dagdag pogi points for you Ivan, for that pick-up line.
Kahit matagal pang mag-christmas eh parang gusto ko naang mag-celebrate agad ng Pasko!
Kyaaah mas lalo kitang nagiging crush eh. >///<

Can I court you?
Can I court you?
Can I court you?

Kelan ko kaya siya sasagutin? :\

Lesson 4 Two weeks na rin simula nung nanligaw sa akin si Ivan. OMG lang talaga eh. Super sweet niyang manligaw. AS IN. Araw-araw kasi, pagdating ko sa class eh merong chocolates and three roses sa upuan ko. Sino ba namang hindi kikiligin dun, right? Tapos pag magkakatinginan kayo, lagi siyang kikindat. Kyaaah. Grabe talaga. Halos mamatay-matay na ako sa sobrang kilig eh! “Ahem, kelan mo ba balak sagutin yan?” Napatingin naman ako kay Ziela. Seatmate ko kasi siya di ba? Nahuli niya ata akong nakangiti habang nakatingin sa mga rose. This time, napangiti ulit ako. “Zie, sasagutin ko na siya mamaya sa dinner. ^_^”
“Whoa really?? OMG. Nice one Ven. Haha, excited na rin ako ah.” May dinner kasi yung buong section namin mamaya. Sponsored by my prettiest bestfriend, Ziela. Parang meeting na rin kasi for our play sa Social Studies. Buti nga pinayagan ako ni Daddy eh. Kasi baka gabihin kami sa meeting. Sabi ko naman, pwede akong makisleep-over kila Ziela pag gabi na masyado.

Nakinig nalang ulit ako sa teacher namin.

“Okay class, you need two participants for the upcoming Social Studies Quizbee. ” Naku naman. Social Studies month kasi ngayon kaya andaming activities. Ayan nga, may play tapos quiz bee, and many more. “Si Liann po tsaka si Roj!” halos unanimous na sigaw nila. =__= “Okay. Ms. Damian and Mr. Morales, kayo ang participants okay? Please sign here.” lumapit nalang ako kay Ma'am at pumirma dun sa sheet of paper. Pero teka, parang ngayon ko lang nakita yung Roj na yun ah? Baka ibang section siya dati?

“Zie, sino nga pala yang Roj na yan?” pabulong kong tanong kay Ziela.
“Ahh, yan yung top 1 ng kabilang section last year. So siya yung 2nd honor ng buong batch dahil ikaw ang first. Ang nerdy ng itsura niya no?”
“Aaahh. Kaya pala hindi siya masyadong familiar.”

Oo nga, nerdy look nga siya.

Makapal na eyeglasses. Suspenders. Flat hair. With matching ballpens pa na nakasuksok sa bulsa ng polo niya.
Nakukunsumi ako. =__= Where's the style?!
God, gusto ko siyang sugurin at retouch ngayon!
Nagiging active na naman ang dugong fashionista ko. *u* Hay naku. Teka nga, bakit ko ba yan inaalala eh may dapat pa pala akong paghandaan mamaya. Waaaaaaah kinakabahan ako! Sana talaga maging ayos mamaya. Oh my gosh. Magiging boyfriend ko na si Ivan Vorch! :''> Pinatawag lang ako and si Roj sandali ni Ma'am then break na.
Yey! Nagugutom na rin kasi ako eh. “Zie, halika na kain na tayo.”
“Wait lang, di ko makita yung wallet ko eh.” Nilapitan ko naman siya. Ang tagal kasi eh. Actually kami nalang yung naiwan sa room. “Ayun! Found it!” sabay taas pa niya ng color red nyang wallet. Pababa na sana kami kaso may narinig kaming nag-uusap dun sa may bakanteng room. At dahil may dugong chismosa rin kami, sumilip kami dun sa bintana nang patago. And to my surprise..

Si Ivan at si Raya pala yung nag-uusap. (Si Raya po yung kasali sa isang group na kinaiinisan ni Ven at Zie. See chapter 2.)

“Really?! THANK YOU RAYA! Thanks!” tapos hinug niya pa si Raya. Ewan pero napakunot yung noo ko sa gesture niya na yun.
“No problem. Alam mo namang love kita eh. Hahaha. I just want to challenge you. Pero paano na nga pala yung reserba mo? Alam ba niya?”
“Err no. Sasabihin ko nalang mamaya. Akala ko kasi hindi mo ako sasagutin kaya nanligaw ako ng iba. Pero thanks dahil sinagot mo ako. And I'm really happy.”
“Okay. C'mon. Kain na tayo.” then she clinged her arms to his. Bago pa kami tuluyang makita eh hinatak na ako ni Zie sa may kabilang side. Buti nga at hindi nila kami nakita eh. Pero natulala ako sa lahat ng narinig ko. What did he say?

AKO?

RESERBA?

Reserba niya lang ako?!

EFF NAMAN OH!!

“V..Ven, okay ka lang?”
“C'mon Zie, kumain na muna tayo.” Naglakad na ako papuntang cafeteria at siya eh nakasunod lang sa akin. Ayoko munang pag-usapan yang lechugas na Ivan na yan. ERRRRRR!!!!! Hanggang sa pagkain ko, hindi ko pa rin alam kung ano bang dapat kong maramdaman. “Nakakainis! Nakakainis talaga! Ang kapal ng mukha niya! Errrrrr!” at tuluyan ko nang tinusok-yusok yung manok sa plate ko. Eff!! Nagulat naman ako nung tumawa si Ziela. Waaah pinagtatawan niya ba ako?! “Bakit ka tumatawa??”
“Eh kasi kawawa naman yung manok Ven. Patay na nga, pinapatay mo pa lalo.” then tumawa ulit siya. Tss. Eh kasi naman eh! Nakakainis talaga eh! Akala ko pa naman may gusto siya sa akin tapos yun pala.. I'm just an effin' reserve?!?!?! EFF TALAGA! “Ven, alam mo hindi naman siya worth it eh. Pero natutuwa talaga ako. Kahit papano eh nalaman natin ng maaga. At least, hindi ka mapapahiya mamayang gabi right? And besides, okay lang naman ata sayo eh.” Napakunot naman yung noo ko nun. What does she mean by that? “Eh? What do you mean okay lang sa akin?”
“Ven, obvious namang infatuation lang yang feelings mo for him eh. You don't love him. Kasi kung mahal mo siya, eh di dapat umiiyak ka na ngayon dahil sa narinig mo kanina. Eh anong ginagawa mo ngayon? Tinutusok-tusok mo lang yang chicken dahil sa inis.” Bigla namang lumiwanag yung mukha ko dahil sa sinabi ni Zie. Sabagay, she has a point there. Pero nakakalungkot rin kasi na akala mo totoo yung feelings sayo ng isang tao, yun pala HINDI. Errr. Bakit ba ang malas malas ko pagdating sa boys? T_T

After nun eh buong araw na akong hindi mapakali dahil hindi ko maimagine kung anong pwedeng mangyari mamaya sa dinner.

***

At ito na nga. Nasa dinner na kami. Nandito kami ngayon sa garden nila Ziela. Malaki siya and kayang ioccupy ang buong section namin. At ang nakakainis pa, tama ang hula namin kanina. MAGKASAMA SI IVAN AT RAYA.
NAKAKAINIS TALAGA EH.

Kailangan harap-harapan?
Kailangan pinapakita niya sa akin yung kalokohan niya? EFFIN' GUY! I hate you Ivan!

And as expected, lumapit sa akin si Ivan. Buti medyo konti palang kami dito since yung iba eh umuwi pa para magpalit ng damit or iwanan ang gamit nila sa bahay. “Uhmm, Liann. I have something to tell you.”
“Ano yun? Na ginawa mo lang akong reserba at kayo na ni Raya? Yun ba Ivan? Sus. Okay lang yun. Actually wala rin naman akong balak sagutin ka eh. Sorry kung pinatagal ko pa yung panliligaw mo. Sige, alis muna ako.” After kong sabihin ang sarcasm overload kong speech eh lumapit ako kay Zie dahil naiiyak ako. Naiiyak ako dahil dapat, ako yung nasa tabi ngayon ni Ivan. At naiiyak ako dahil nakakahumiliate yung ginawa niya sa akin. Super nakakainis talaga. At talagang pinanindigan nila eh. Inakbayan niya pa si Raya. Naiinggit tuloy ako. Ayan na, eff naman. Tumulo na yung luha ko. T_T Waaaahh I need to go to the bathroom! Habang tumatakbo ako papalapit sa cr nila Zie, eh bigla nalang akong natumba. “Ouchhhhhh! T_T” aray talaga. Ang sakit ng kamay ko! Natusok ata ng something!
“Ohhhh, are you okay? Sorry hindi kita nakita eh. Nabasag kasi yung salamin ko kanina.” napatingin naman ako sa nagsalita.

O_O

“Teka classmate ba kita? S..sino ka?” bakit parang hindi ko siya nakikita sa class namin? Trespasser ba siya? At nakita kong napataas ang kilay niya. “Err, I'm Roj. Kung hindi mo pa ako kilala. Pero ang alam ko, nakilala mo na ako kanina dahil sa quiz bee di ba?”

OMG. Nanlaki bigla yung mata ko. Si Roj ba talaga 'to?!

BAKIT HINDI SIYA MUKHANG GEEK NGAYON? O__O

Lesson 5 “Ahh sige, una na ako.” then tumayo na ako at tumakbo ulit. Andito ako ngayon sa loob ng cr at umiiyak. Bakit ganun? Ang sakit pa rin kahit alam kong hindi ko pa siya mahal? Ang sakit na makita na yung taong pinagkatiwalaan mo eh lolokohin ka lang pala? Tapos ginawa ka lang reserba? Basang-basa na yung panyo ko dahil sa kakaiyak. Nakailang tawag at text na rin si Zie pero hindi ko pinapansin. Gusto ko munang maubos 'tong luha ko. Gusto ko munang mag-isa. Nakakainis. Nakakalungkot. Akala ko..

SIYA NA.

Hindi pa rin pala.

Lahat nalang. Una si Richard. Ngayon si Ivan. Lahat sila manloloko. Ganun ba talaga pag sikat? Pag pinag-aagawan ng mga babae? Pag gwapo? Mga manloloko. Heartbreaker. Bakit ba lahat ng lalaking nagugustuhan ko eh sinasaktan ako? Mabait naman ako ahh. Wala naman akong ginagawang ikagagalit nila. Pero bakit ang malas-malas ko pagdating sa lovelife? Siguro 30 minutes akong nagstay sa banyo bago ako tumahan. Mugto na nga yung mata ko eh. Dumaan nalang ako sa backdoor para walang makakita sa akin. Hinintay ko nalang dun si Kuya Ronald, yung driver namin. Tinext ko nalang si Zie nung nakasakay na ako sa kotse. Sabi ko uuwi nalang ako at ibalita nalang sa akin kung ano mang nangyari nung meeting. Nagtuluy-tuloy lang ako sa kwarto ko. Ni hindi ko inimik si Daddy tsaka si ate. Wala ako sa mood. Pansin rin naman siguro nila yun kaya hinayaan nalang nila ako. Grabe talaga, hindi na ako makapag-isip ng matino dahil sa mga nangyari. Pag naaalala ko yung nangyari kanina sa vacant room, nanlalambot yung tuhod ko at nakakaramdam ako ng inis.

“I promise, I won't be hurt by another guy, AGAIN.”

Yun nalang ang nasabi ko bago ako makatulog sa sobrang iyak.

***

“Ven dalian mo baka nagstart na yun!” sabay kaming tumatakbo ngayon ni Zie papuntang auditorium. Nalate kasi kami sa pagpasok eh.
“Oh my, sana di pa ako late!!” at binilisan pa namin yung takbo namin. Sana talaga hindi pa nagsisimula.

“Okay, students. We will start the quiz bee.”

Pagkasabing-pagkasabi ni Mrs. Santiago nun eh saktong nakarating na ako sa table ng section namin. Phew. I made it! “B..buti nalang dumating ka..” sabi netong katabi ko. Teka, ano nga ulit pangalan neto? =__= “Phew.. o.. Oo nga eh.. Teka.. hihinga.. muna.. ako..” then nag-inhale exhale ako dun habang di pa tinatanong yung first question.
“Uy, partner. Teka ano nga ulit pangalan mo? Nakalimutan ko eh. He..hehe..” sabay kamot ko sa ulo. Nakakahiya naman. Siya pa man din yung nakabangga ko kagabi.
“Ahmm, Roj. L..lagi mo.. nalang nakakalimutan.” sabi niya sa akin. Teka mukhang kinakabahan pa siya ah.
“Aaaahh! Okay Roj nga pala. Haha sorry! Liann nga pala.” I extend my arm towards him. Inabot niya rin naman at nagshakehands kami. Ganun na naman ang porma niya kaya nairita ako ng kaunti. Nakasalamin ng makapal, Jose Rizal hair, suspenders and long socks. Grabe, ang nerdy nerdy niya talaga tignan! Ang sakit sa mata. “Kilala na kita. Ikaw ang batch first honor eh.” sabi ko nga kilala niya na ako. =__=

Pero at least, nakapagpakilala na kami officially sa isa't isa.

“Sino ang huling dakilang emperador ng Roma na humati sa kanilang bansa sa kanluran at silangan? Go!” “Uhh, nakalimutan ko yung pangalan.” sabi niya.
“Diocletian.” sabi ko sa kanya. Buti pala natandaan ko yun. Di kasi ako nag-aral kagabi gawa nga nung mga nangyari. Ayan na naman! Ano ba Venice, focus nga muna sa quiz bee! Sinulat nalang niya sa cardboard yung sinabi ko. Bahala na, yun yung tanda ko eh.

“Times up! Raise your answers!” Tinignan ko naman yung answers ng mga kalaban namin. Karamihan is Diocletian din. Yey! Tama yung natandaan ko *u* “and the right answer is.. Diocletian!”

“Yes! Tama tayo!” ngumiti nalang siya. Nasa difficult round na at tinatally ang scores namin. Nagtutulungan na nga lang kami eh. Kasi hindi ako nag-aral at marami akong hindi matandaan. Siya naman eh kalahating part lang yung naaral dahil sobrang late na raw sila nakauwi kagabi. “Okay, ang third place ay ang III-Sapphire!” Nagpalakpakan naman yung section ng Sapphire. Ang quiz bee kasi na 'to is universal. I mean, all levels ang kasali. Kaya nga feeling ko eh lugi ang mga first year eh. Malamang naman di ba? Pero last year eh ang nagfirst place dito eh first year. Ang galing nga eh. “But we need a clincher round for the first and second place! Ang maglalaban ay ang IV-Quartz at III-Diamond!”

O_O Nagulat naman ako dun. Di ko inexpect na makakapasok kami dahil nagkamali kami sa ibang questions. Oh my God. Kinabahan tuloy ako lalo! “GO LIANN! GO ROJ!!” narinig namin na chinicheer kami ng section namin. At take note, kasama pa yung adviser namin. Ang supportive naman nila. Nakakatuwa. Pero kinakabahan talaga ako! T_T “K..kaya..n..natin 'to..” kita mo 'to. Halata namang kinakabahan siya kanina pa eh. Nanginginig nga siya pag nagsusulat eh. Pero kailangan naming manalo.

“The question is.. Ano ang pinakalumang lungsod sa Sumeria o mas kilala rin sa tawag na Mesopotamia? Go!”

Oh my God. HINDI KO YAN ALAM.

“Roj, alam mo yung sagot?”
“Di ko matandaan kung Akkad o Nippur. Di ko kasi masyadong nabasa eh.” Kinakabahan na kami ngayon. Uwaaa di kami makapili kung Akkad or Nippur. Oh my talaga. Hindi ko kasi nabasa yan eh. Pero natatandaan ko yung Akkad at Nippur. Di ko nga lang alam yung description sa kanila. “10 secons left.” “Ano na? Akkad nalang?” sabi ko sa kanya. Wild guess nalang ang pag-asa eh.
“Ewan. Yun nalang ba?” “S..sige. Bahala na..” napapikit nalang ako habang sinusulat niya yung answer.

“Times up! Raise your answers! And the correct answer is..

NIPPUR!”

Halos nanlumo ako nung marinig ko yun. Eff. Ako ba ang may kasalanan? Talo kami. T__T Naghihiyawan na yung mga tao habang ako eh nakayuko lang. Sobrang nanghihinayang. If I know eh mga fourth year yung sumisigaw. Tama ata sila eh. “And now we have our first and second place! First place goes to..

III-DIAMOND!!!”

Napatingala ako nung marinig ko yun. Teka, Akkad ang sagot namin ah? Pagtingin ko sa cardboard namin... 'NIPPUR' ang nakasulat. Te..teka, don't tell me..

“Pinalitan mo??”
“Instinct. Sinulat ko nalang yung Nippur. Pakiramdam ko yun yung tama eh. And here it is. We won.”
“WAAAAAAAAAAAHHHHH!!!!” napatalon nalang rin ako sa sinabi niya. Eff, nanalo kami. We won! We won! Hanggang sa pagsasabit sa amin ng medal eh hindi pa rin matanggal-tanggal yung wide smile ko. Hindi talaga ako makapaniwala eh. Eff, he saved us!

***

“Congrats Roj! Congrats Liann!”
“Congrats!”
“Whhoooo! Go III-Diamond! We're the best!”

Nagcecelebrate kami ngayong lahat sa room sa pangunguna ng adviser namin na si Ms. Mendoza. Grabe ang sarap talaga sa feeling pag nananalo ka. ^__^ Habang tinatanggal ko yung medal na sinabit sa akin kanina eh may nakita akong nakatayo sa harapan ko na ikinagulat ko.

“Congrats Liann.”

Si Ivan.

Now I feel like I'm going to cry.. AGAIN.

Lesson 6 “Tawag tayo sa baba.” bigla naman akong hinila ni Roj palayo kay Ivan. Buti na nga lang at ginawa niya yun, kung hindi eh baka umiyak na ako sa harapan ni Ivan. :'( “Here. Don't cry in front of a guy. That will make you a loser.” sabi niya pero hindi nakatingin sa akin. Nakatingin lang siya sa puno. Andito nga pala kami sa mga bench sa side ng quadrangle. Inabutan niya ako ng panyo. Napatingin naman ako sa sinabi niya. San naman niya nakuha yun? “My sister told me that.” Whoa! Mindreader ba siya? Pano niya nahulaan yung tanong sa utak ko?

Habang nagpupunas ako ng luha, tahimik lang kaming dalawa. Halos hikbi ko lang ang maririnig pati yung mga nahuhulog na dahon kapag humahangin ng malakas. “Salamat ha?”
“No problem.”

*TING!*

Paalis na sana siya pero pinigilan ko siya. May pumasok kasi sa isip ko na kung ano eh.

“Bakit?” sabay ayos niya pa sa makapal niyang salamin.
“Uhmm, pwede ba kitang.. imake-over?” Halos tumitig lang siya sa akin sa loob ng 7 minutes. Yeah, tinignan ko sa relo ko. Hala, nagloloading pa ata yung sinabi ko sa kanya. “Uhh..” naghihintay ako ng karugtong naa sasabihin niya kaso wala! Walang lumabas na words sa bibig niya. Kaya ako na ang naglakas loob na magsalita ulit.
“Please? Uhmm sabihin na nating eto nalang yung bayad sa mga pagtulong mo sa akin. Kasi, teka wag mong mamasamain tong sasabihin ko ha?” tumango naman siya.
“You know.. uhmm, may itsura ka naman eh. Kaso nga lang ano.. kasi yung look mo..” uwaaaa ang hirap pala nito! Ang hirap sabihin!

“Pang-nerd.” nagulat ako nung tinuloy niya yung sasabihin ko then napayuko siya.

Hala. Anong gagawin ko? Galit ba siya? Malungkot? Hala di ko naman sinasadya eh T__T

“Uy.. sorry. I didn't mean to offend you but..”
“No. Okay lang. Sanay naman na ako eh. Araw-araw sinasabihan ako nyan. Araw-araw binabato ako ng papel. Sanay na ako.” Ewan ko pero nasaktan ako sa sinabi niya.

“Kung sanay ka, bakit ka umiiyak ngayon?”

Yeah. He's crying.. without knowing it. Ganito pala yung nararamdaman ng mga nabubully. Ang sakit lang isipin na may mga tao palang nagtitiis araw-araw sa ginagawa sa kanila ng mga tao sa paligid nila. “Here. Mukhang mas kailangan mo 'to ngayon eh.” binigay ko sa kanya yung panyo ko. Nasa bulsa ko lang pala kanina. Akala ko nawala na nung hinatak niya ako eh. Nagsimula na siyang umiyak. Tinanggal niya yung makapal na salamin then humagulgol na siya. This is the first time I saw a guy crying. Parang naiiyak rin tuloy ako sa nakikita ko. “Bakit ganun sila? Nananahimik naman kasi ako eh. Hindi ko naman sila pinapaakialaman eh. Wala akong ginagawa sa kanila. Pero bakit ganun? Araw-araw. Sa araw-araw na ginawa ng Diyos, laging ganun ang nangyayari. Nakakasawa na. Hindi nalang ako umiimik pero sa loob ko, masakit.” tinapik ko nalang yung balikat niya. Hindi ko alam na may ganito paala siyang problema. Well pano ko nga pala malalaman eh hindi naman kami close? “Hey, don't cry in front of a girl. That will make you a loser.” Napatingala naman siya sa akin and then I smiled at him. Pinilit niyang tumigil sa pag-iyak and he tries to smile. Much better. At least nalabas na niya yung sama ng loob niya. Mas magaan yun sa pakiramdam. “Okay ka na?” tanong ko sa kanya after niyang umiyak.
“Better.”

Nagstay kami dun for another ten minutes. Tahimik lang. Walang nagsasalita. Medidate? Siguro. I'm thinking of Ivan right now. Gusto ko na siyang burahin sa buhay ko tulad nung paglimot ko kay Richard, yung first boyfriend ko. Haaay, lahat nalang ng lalaking dumadating sa buhay ko, ang bilis mawala.

Pero hindi ko maiwasang mainis kay Ivan tuwing maiisip ko siya. Sa ginawa niya. Bakit sa akin pa? Sa lahat naman ng pwedeng saktan, ako pa? Ang sakit lang isipin na yung taong pinagkatiwalaan mo, eh binalewala ka lang. Gusto kong gumanti. Gusto kong maramdaman niya kung pano mabalewala ng mga tao sa paligid niya. Para matuto siya ng leksyon. Para maintindihan niya na hindi dapat sinasaktan ang isang babae. Lalo na pag, umaasa siya.

“Hey, pumapayag na ko.” napatingin naman ako sa kanya dahil bigla siyang nagsalita.
“Saan?” saan ba siya pumapayag?
“Make-over.”

Napatayo ako sa narinig ko. OMG pumayag talaga siya? YES!

“I promise, we'll make a new Roj Morales.”

Lesson 7 “Okay, class dismissed. Don't forget your homework due tomorrow okay?”

Yes, uwian na rin sa wakas. Grabe talaga last week, super nakakastress dahil sa kung anu-anong contest ng Social Studies club. Buti tapos na lahat. “Bruha, una na ako ha? May family gathering kami ngayon eh.”
“Okay. Bye impakta! Text you later nalang.” Nagbeso-beso nalang kami ni Zie at umalis rin siya agad. Ako naman eh naghihintay dito sa gate. Teka nga bakit parang baligtad? Ako ang babae pero ako ang naghihintay? Ayos ah.

*BZZT*
Pababa na ako. Sorry

At nagtext na rin sa wakas. Eff naman ng teacher na in-charge sa kanila, late magdismiss. Oh oo nga pala, club meeting yung pinuntahan niya kaya siya late. Wala pang one minute eh nandito na agad siya sa tabi ko. Ang bilis naman ata niyang maglakad? O baka tumakbo?

“Ahh..ano, san ba.. tayo pupunta?” tinaasan ko naman siya ng kilay.
“The 'Roj' make-over operation, I guess?” at saka ako nagsmile.
“Kaya tara na at marami tayong dapat gawin!”
“Uh..oh.. wait!!” Hinatak ko na siya sa braso at saka ako tumakbo kaya napatakbo rin siya. Naiirita na naman nga ako sa style niya ngayon eh. Bakit ba hindi siya magbago ng style kahit kaunti? Kailangan talaga pang-nerd yung itsura niya? Sinabihan ko naman si Kuya Ronald na wag na akong sunduin dahil may pupuntahan pa ako. Kaya ngayon eh nakasakay kami ng jeep papuntang SM. Uhh, actually this is my first time riding a jeepney. Kasi kadalasan nagtataxi ako, pero nung muntik na kaming mamatay ng ate ko dahil dun eh natrauma na ako. Dun kami pumwesto malapit sa babaan. Te..teka pano ba magbayad dito? -__-
Gagayahin ko sana yung mga pasahero, ang kaso nga lang.. wala pang nagbabayad. “Ui Roj.” tumingin naman agad siya sa akin.
“Ba..baket?” lumapit ako sa tenga niya tsaka bumulong.
“Pano ba magbayad dito?” nanlaki naman yung mata niya pagkatapos ko yung sabihin. Uwaaaa sigura pagtatawanan ako ng isang 'to!
“H..hindi mo rin alam? Akala ko.. marunong ka.” This time ako naman ang nagulat. “RIN”? You mean, hindi rin siya marunong?! Halaaaaaaaa!
Para tuloy kaming tanga na paranoid na paranoid kung paano magbayad. Eff naman kasi, bakit wala pang nagbabayad?! At dahil wala na kaming choice dahil malapit na yung mall, magbabayad na kami. Inabot ko kay Roj yung bayad ko tapos siya eh akmang tatayo na para lumapit dun kay manong driver.

“Ma bayad po.”

Biglang may nagbayad na ale dun sa bandang gitna kaya natigilan kaming pareho. Bago pa makatayo si Roj eh hinatak ko na siya. Then ginaya nalang niya yung ginawa nung babae. Yung pinapaabot sa mga katabi yung bayad. Ganun pala yun?! Waaah grabe nakakahiya pag nagkataon! Iniimagine ko tuloy si Roj na naglalakad palapit kay manong driver. Hala nakakahiya talaga! Buti hindi natuloy! Pero andaming tumingin sa amin at palihim na tumatawa! Grabe lang talaga! At ngayon lang rin namin nalaman na “PARA” pala ang sinasabi kapag bababa ka na ng jeep. Buti may mga bumaba rin sa mall kaya walang hirap kaming nakababa rin sa jeep *u* “Eff naman! Nakakahiya yung ginawa natin kanina!”
“Bakit kasi nagjeep tayo? Akala ko alam mo kung pano sumakay dun.” with matching ayos pa sa salamin niya.
“Sorry naman ayaw ko kasing sumakay sa taxi eh >__< “Good afternoon po.” tapos nagbow si Roj kay ate. Kailangan talaga nagbobow? “Ahhh. Hello, good afternoon rin. Sige pasok na kayo.” Buti wala pa si Daddy at si ate lang yung nasa bahay. Unnie nga pala ang tawag ko kay ate Steff, tinuruan kasi akong magkorean ni ate Yna, yung friend ni ate na Koreana. Ang cute kasi kaya ginagamit ko na rin yung term na yun. Haha. Pinaakyat ko na rin agad si Roj sa kwarto ko. “Nice room.”
“Thanks.”

Nilibot niya muna yung kwarto ko habang nagpapalit ako ng damit sa cr. After nun, umupo na kami sa sofa. “By the way Roj, this is not just a make-over but also a tutorial. I think one month will be enough.” “WHAT?” napatingin naman ako sa kanya at talagang halos tumigil yung mundo niya. Napatulala kasi siya sa sinabi ko eh. Pero totoo naman yun eh. Gusto kong tulungan siyang i-boost yung confidence level niya para naman hindi siya nabubully nang ganyan. At syempre magbebenefit din ako dun. Gusto kong makaganti man lang sa ginawa sa akin ni Ivan. Ayokong ako nalang lagi yung nasasaktan. I'll use Roj for my revenge. Pareho lang naman kaming magbebenefit dito, right? “Yup. I'll make sure that you'll be a perfect guy, every girl's dream. Okay? Just trust me.” then I flashed my sweetest smile. “Okay.” “Okay then.. LET'S START!”

Tinabi ko na yung mga gamit namin then nilabas ko lahat ng pwede kong magamit para kay Roj. Actually, feeling ko hindi naman ganun kahirap baguhin yung style niya. Konting ayos lang, okay na 'to. Sinumulan ko sa contact lens. Pinatanggal ko yung salamin niya then sinuotan ko siya ng contacts. Tinuruan ko rin siya kung paano yun ilagay. At first, hindi pa nga niya nalalagay eh pumipikit agad siya kaya hindi naman nasusuot. Mga isang oras ata kami para lang doon. At ngayon ko lang rin napansin na ang ganda ng eyes niya. Actually, almond eyes siya. Ang cute nga eh.

“Wait. Can we stop here?”
“Okay. Gabi na rin kasi eh.” Di ko namalayan na 8:00 na pala. Grabe, nasa contact lens palang kami ha. Sabi na nga ba matatagalan 'to eh. Pero at least marunong na siyang maglagay ng contacts. =__=

I guess this is the start. Sana lang, hindi ko pagsisihan 'tong gagawin ko.

Lesson 10 “Tangna ang jologs mo talaga, tabi nga!”
“Pucha. Yan ba uso ngayon? Hahaha!” Bigla namang kumulo yung dugo ko habang naglalakad ako papunta sa room. Sa tapat kasi ng room namin eh may dalawang lalaking mukhang mga paa ang nambubully na naman kay Roj. At ito namang Roj na 'to, bakit ba ayaw niyang labanan? Eh halos magkakasingtangkad lang naman sila? Di kaya duwag siya? “Hey, please stop that!” lumapit ako sa kanila at tinakpan ko si Roj. Eff akala ko matapang ako pero nung sinigawan ko sila at tumingin sa akin eh parang may lamanglupa na nakahawak sa paa ko ngayon at ayaw ako paalisin sa spot na 'to. “Oh, the famous Liann. You want a date later?” Eeeew. As if naman! Kaderder 'tong impaktong lalaking 'to. Di man lang mahiya sa sarili niya. Pero halos kilabutan ako nung hinawakan niya yung leeg ko. Eff! Eff! Eff! Tuluyan nang na-froze yung paa ko at di ko maigalaw. HELLPPPP! T__T “Ahh so..sorry. Pero kailangan na naming pumasok.” Ikinagulat ko rin nung hinila ako ni Roj papasok sa room. Phew. Buti nalang. Eff, wala na namanyak ang leeg ko T___T “Sorry nadamay ka pa.” he said while fixing his thick glasses. Yeah, di ko muna pinasuot yung contact lens kasi.. basta. I have better plans. “Ayos lang T__T” kahit namanyak yung leeg ko. “You sure?” “Yeah T__T” pero namanyak talaga yung leeg ko eh. Papunta na sana ako sa upuan ko kaso may isang octopus na sumulpot sa harapan ko. Guess who? “Wow, mukhang nagkakamabutihan na kayo ng nerd in shining glasses mo ah? Sabagay, you two are perfect for each other. *smirk*” Naku pigilan niyo ko, kung hindi sasabunutan ko talaga siya. Ano bang problema niya at inaaway niya pa rin ako? Laki ng sayad ng Raya na 'to eh. Bakit ba siya nagustuhan ni Ivan? Nakakainis. Sana ako yun eh. Sana ako yung masaya ngayon. San-- okay VENICE ENOUGH. :)

Nakarating agad kami sa National. Naghiwalay muna kami dahil sa magkaibang sections kami bibili. Ako eh dun sa scrapbook section, si ate naman sa mga books ata. Nasa gitna ako ng pagpili kung anong magandang scrapbook materials nung may narinig akong nag-uusap. Pamilyar yung mga boses nila eh.

“So do you like it?”
“Err. Yeah. Thank you. Sige, una na ako.”
“Wait, gusto mo kain muna tayo? Treat ko.”
“Uhmm, hindi na siguro. Una na ako.”
“Oh, c’mon Roj! Lika na!”
“Uhh.. w..wait Raya!”

Halos mabitawan ko yung hawak ko nung makita kong magkasama si Roj at Raya. Tapos naka-angkla pa yung kamay ni Raya sa arms ni Roj. Ano ba ‘to?

Bakit parang may sumasakit somewhere?

Naiinis ako ngayon.
Nakakairita ‘to.

Ang bigat lang sa pakiramdam.
Bakit ganito?

Nagtago ako sa isang sulok para hindi nila ako makita. Hindi ko rin alam kung bakit ayaw kong magpakita eh. Basta naramdaman ko lang na hindi nila ako pwedeng makita.

“Selos ka?”

Halos mapatalon ako nung may bumulong sa tenga ko. At syempre sino pa nga ba? Ang abnormal kong kapatid.

“A..ano? Sinong nagseselos?” I tried to calm myself.
“Nye? Di ba si Roj yun? Sino yung kasama niya? Girlfriend niya?”

HINDI NIYA GIRLFRIEND YUN!!

“Malay ko? Wala akong pakialam sa kanila.” Tapos nauna na ako sa counter at baka gisahin na naman niya ako.
“Wow kapatid, ang taray lang ha. Pwede ng kontrabida!” tumingin ako sa kanya tapos inirapan ko siya. Baliw talaga yun.
“Aba at may irap pa! Lumelevel up ka na!”

EH BAKIT BA KASI SILA MAGKASAMA?!

“Pero di nga? Di ba close kayo ni Roj? Bakit di ka niya pinansin?” at ayan, nasa tabi ko na naman ang intrigera ng buhay ko.
“Di ako nagpakita. Nakakahiya naman sa kanila. Maistorbo ko pa sila.” Tama nga naman. Ayokong makaistorbo sa paglalandian nila.
“Ayun yun eh. Confirmed. Selos nga yan. Congrats kapatid, lumalovelife ka na ulit. Tsk.” Then nagbayad na siya nung binili nyang libro.
“Ano ka ba ate? Hindi ako nagseselos no. Naiinis lang.” napayuko ako. Ewan ko ba. Nakakalungkot kasi eh.
“Sabi na nga ba eh. Teka nga, bakit ka naman naiinis? Eh di nagseselos ka rin!” ang gulo ng utak ng kapatid ko!
“Bakit naman ako magseselos? Eh hindi ko naman siya mahal eh. Iba mahal ko no. Naiinis lang ako kasi kaibigan ko siya tapos yung kasama niya eh mortal kong kaaway at kaagaw. Nakakabwisit talaga eh. Tapos bakit parang friends pa sila?”
“Oh panyo. Tutulo na eh. Di mo nga ba talaga mahal?” Nagulat ako nung inabutan niya ako ng panyo. Hindi ko napansin na tutulo na pala yung luha ko. What the eff? “Hindi no.”

Pagkasabi ko nun, parang may kakaiba akong naramdaman--- nevermind. Umalis na agad kami sa National after makapagbayad sa counter. Pero dahil nagugutom daw siya ay dumiretso muna kami sa KFC. “Ugh. Ano bang masarap kainin bukod sa chocolate at strawberries, ha Venice?” bakit ba sa lahat ng pwedeng kaadikan eh sa pagkain pa siya nahilig? Ngayon ko lang napag-isip-isip. Buti hindi siya tumataba.
“Chicken---what the?!—tara na!”
“Huh? W—wai….”

Bigla kong hinila si ate palayo sa KFC. Itinakbo ko siya hanggang dun sa kabilang dulo ng mall. Eh kasi naman! Bakit sa dinami-dami ng kainan dito sa SM eh dun pa sila sa KFC? Nakakainis! “Whooo! Hiningal ako dun ha! Teka nga bakit ka ba tumakbo?!”
“Eh kasi.. a.. andun sila.. eh..” nahiya ako kay ate dahil nagugutom na nga siya, eh hinila ko pa siya palayo dun. Tsk. Eh kasi naman eh! Bakit ba sila andun?!

Nakakabwisit ka Roj! Alam mo namang kaaway ko yang si Raya tapos makikita kong magkasama kayo ngayon?! And worst, NAGTATAWANAN pa sila. Ano ba ‘to?! Gag*han? Nakakapraning eh. Nakakainis.

Wala na nga si Ziela. Tapos pati ikaw, mawawala rin sa akin?

Mag-isa na naman ako.
Wala na naman akong kasama.

Bakit ba lahat ng mga taong mahalaga sa akin eh unti-unting nawawala? :’( Ano bang mali sa akin, ha?

“Tara na nga, mukhang may heart issues ka pa eh.” Inakbayan ako ni ate at saka kami umuwi sa bahay.

Siguro nga may heart issues pa rin ako hanggang ngayon. Hindi pa rin kasi ako nakakapagmove-on kay Ivan eh. Tapos hindi pa rin ako nakakapagsorry kay Ziela. Tapos ngayon, inaagaw na naman ng Raya nay un yung kaibigan ko.

Sinong hindi maiiyak di ba?

Nagtext ako sa kanya dahil hindi ko na mapigilan.

Pati ba naman ikaw aagawin niya sa akin? Mawawala ka na rin ba? :’(

Sent.

Lesson 19 One week na ang nakakalipas. Busy masyado ang mga tao sa paligid ko. Well ako rin naman busy rin. Quiz bee dito, interschool doon. Super haggard na ako this week. Di ko kasi naisip na interschool competition na pala. As in nito ko lang rin narealize kaya super cramming ako sa pag-aaral. Buti nalang maaasahan yung mga groupmates ko kaya nakasagot naman agad kami ng maayos. And to my surprise, kami pa yung first place. Pakiramdam ko tuloy wala akong naitulong sa group. “Congrats kids!” salubong sa amin nung teacher-in-charge sa amin sa interschool. Ewan ko ba pero parang kulang. Dapat kasi kasama si Roj ngayon since siya yung top 2 namin. Dapat kasama siya sa team kaso dahil sa pageant eh excused siya. Sayang lang talaga eh. Oo nga pala, next day na yung pageant kaya super busy lahat dito sa school. Ako naman, dahil rarampa lang naman ako at magpapasa ng crown at sceptre eh hindi na ako nag-abala pang makisali sa pagpapractice nila. Ginawa ko nalang yung project namin sa Values. Nakakainis nga dahil para siyang scrapbook at ilalagay mo lahat ng insights mo tungkol sa sarili mo, sa mga taong nakapaligid sayo and such. Nagsusulat ako ng draft ngayon dito sa room habang nagkakagulo silang lahat. Yung chairs kasi naming, nakagilid lahat and then gumagawa sila ng banners and other stuffs para sa Mr. and Ms. Amarrison. Dahil ayoko naman na makisiksik doon at andami-dami na nila eh umupo nalang ako dito sa upuan ko at nag-iisip kung anong ilalagay ko sa project ko. “Ate, may nagpapabigay po sa’yo.” Napatingin ako dun sa babaeng sumulpot nalang bigla sa gilid ko. Halos mapatalon ako sa upuan nung makita ko siya dahil hindi ko alam kung kelan pa siya nakatayo dyan. Kulang nalang eh nagteleport siya mula sa kung saan man siya galing. Napatingin naman ako sa hawak niya. Isang maliit na piraso ng papel na may nakasulat na

SMILE :)

Pagkabasang-pagkabasa ko nun eh automatic na napangiti rin ako. “Sino nga palang nagpabi--” nagulat ulit ako nung humarap ako sa gilid at nakita kong wala na pala akong kausap. OMG. So nagteteleport nga siya?! Bakit ang bilis nung mawala?! Tao ba yun?! Kinilabutan talaga ako nung mga oras na yun.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa babaeng yun at sa kung sino mang nagbigay ng papel na ‘to. Pero naappreciate ko talaga dahil kailangan ko ng comfort ngayong mga panahong ‘to lalo na at parang ang layo-layo ng mga kaibigan ko sa akin. Tinago ko yung papel sa wallet ko. Nilagay ko siya dun sa lalagyanan ng mga pictures. Then bigla kong nakita yung mga pictures na nilagay ko sa wallet ko.

First picture ko with Ziela nung grade 4 kami. Picture namin ni ate nung 7th birthday ko. Picture ko with my other classmates and mostly is kaming dalawa ni Zie. Then nakita ko yung picture ni Roj habang nagwawax ng buhok.

Bigla akong napangiti.

Naalala ko bigla yung mga araw na tinuturuan ko pa siya kung paano maging boy next door. Maging heartthrob ng school. Yung mga panahong nerd pa siya. Yung mga panahong lagi ko pa siyang kasama. At ngayon, natupad na yung promise ko. I made him a famous student. And I’m a bit happy for that.

Ang dahilan talaga kung bakit ko siya tinulungan ay para mawala ang attention ng buong school kay Ivan since siya ang heartthrob ng school. I want fame out of his control. I want his fame to fade away. And I’m pretty sure, it will fade later. Si Roj na ang center of attention ngayon. Sa students, maging sa mga teachers. Actually di ko talaga inaasahan na siya ang mapipili as representative for the pageant. Ang buong akala ko ay si Ivan talaga. Pero mabuti na rin na siya yung napili, at least hindi si Ivan. He’s now being neglected by the crowd. And I’m happy because of that. I know I may sound bitter, but that’s really it. I want revenge. I want to make him suffer more. Like what I experienced after he broke my heart. And that Raya? I’m planning on something to terminate that bastard girl. Nung una eh nagtitimpi lang talaga ako sa kanya at pinalalampas ko lahat ng ginagawa niya sa akin. Pero nung binangga niya si Zie at si Roj? That’s enough. Masyado na siyang nagiging epal sa buhay ko. Alam kong masama ‘tong ginagawa ko, pero masisi niyo ba ako? I’m also the victim here. I just want them to learn their lesson. And I’m also doing this for Ziela and Roj’s sake. Pati kasi sila nadadamay na sa gulo naming tatlo. And I know it’s my fault. Kasi naniwala ako kay Ivan. Kasi umasa ako.

And speaking of the devil,

“Uhm, Venice can I talk to you?”

Alam ko darating at darating ang time na ‘to. Yung confrontation. Kailangan kong maging composed. Hindi ako iiyak. Hindi na ako ulit iiyak nang dahil sa kanya.

No more tears to fall.

“Sure.” Sinarado ko yung notebook ko kung saan ako nagsusulat ng draft para sa scrapbook at nilagay ko sa loob ng bag ko. Tumayo ako at sinundan ko lang siya palabas ng room. Alam kong pinagtitinginan kami ng classmates namin at nagtataka kung bakit kami magkasama. Alam naman kasi nila kung ano yung nangyari eh. Yeah right. It’s a big deal. Not only for me, but for all of us. Walang umiimik sa amin. Patuloy lang kami sa paglalakad hanggang sa makarating kami dun as bakanteng room. Yeah this vacant room where I heard those hurtful words. Kung saan siya sinagot ni Raya. Nagfflashback yung nangyari nung araw na yun. Nakaramdam ako ng kirot somewhere sa dibdib ko. Pero hindi ko pinansin yun. “So anong pag-uusapan natin?” lumakad ako sa room habanag nakatingin sa mga upuan. As much as possible, ayoko siyang tignan.
“All.” Nakita ko sa peripheral view ko na umupo siya sa isang upuan. Nanhimik lang ako at nagpatuloy sa pag-ikot sa room. Ayokong mag-initiate ng usapan na ‘to. “Siguro alam mo na yung tungkol sa break-up namin ni Raya.” I heard him sighed.
“Yeah. So what about it?” Narinig ko lang yun sa classmate naming at base na rin sa observations ko nung hindi na sila magkatabi ng upuan. Another sigh from him. Nararamdaman kong sobrang sakit ng pinagdadaanan niya ngayon. Kasingsakit nung pinagdaanan ko dati. “Siguro nga eto na yung karma ko. Dahil sa ginawa ko sa’yo.” I tried to be strong. Nakatalikod ako sa kanya dahil ayokong makita niya yung mukha ko. Deep inside, alam kong anytime eh may babagsak ng luha sa mga mata ko. “And I apologize for that. I’m really sorry Venice. Hindi ko gustong saktan ka. Sorry dahil naging selfish ako. Sorry kung nasaktan ka ng sobra. Sorry kung hindi ko inisip yung mararamdaman mo nung mga oras na yun. Sorry kasi mali yung ginawa ko. I’m really sorry. Sana tanggapin mo yung apology ko. I will do anything for you to forgive me. I’m really sorry.” He’s crying while he’s saying that. Naririnig ko yung boses niya na nagcacrack habang nagsasalita and it really hurts me. Oo, lahat ng sinabi niya.

And yeah, I’m also crying right now. But he can’t see it since nakatalikod ako sa kanya. Para lang akong tangang nagpipigil ng luha pero patuloy pa rin na umaagos sa mga pisngi ko.

“Venice…” narinig ko yung tunog ng upuan na gumalaw. After nun, a long silence. Hindi ko alam kung anong nangyayari kaya lumingon na ako. And I was shocked when I saw him.

“Please forgive me. Alam kong ito yung dapat kong gawin. Ito yung una kong kailangang gawin para maitama lahat ng maling nagawa ko sa’yo, sa ibang tao.”

Nakaluhod siya at nakabow sa akin. Lalo na akong naiyak nung ginawa niya yun. I can’t hold my tears anymore. I can’t hold my emotions anymore.

“Yeah Ivan sobrang sakit ng ginawa mo. Alam mo yun? Ang sakit dito eh. Dito sa puso ko. Akala ko ikaw na talaga eh. Pero nagkamali ako. Nagpakatanga ako kasi naniwala ako sa lahat ng sinabi mo. Ang sakit sakit. Sobra. Alam mo bang narinig ko yung usapan niyo ni Raya dito? Mismong sa room na ‘to? Kung paano ka niya sinagot? Kung paano mo ko pinaasa? Kung paano mo pinamukha sa akin na reserba lang ako? Alam mo bang balak na rin kitang sagutin nung araw na yun? Alam mo ba lahat yun?! Hindi di ba?! Kasi sarili mo lang yung iniisip mo! Paano naman ako Ivan?! Paano naman yung nararamdaman ko?! Basta-basta mo nalang itatapon pagkatapos?! Ni wala man lang explanation?! Ganun lang yun?! Alam mo bang gabi-bagi eh iniiyakan kita?! Dahil mahal kita eh! Minahal kita pero anong ginawa mo dun sa pagmamahal ko? Sinayang mo lang! Pinagpalit mo sa pagmamahal ng Raya na yun. Alam mo ba kung gaano ako nahihirapan sa tuwing nakikita ko kayong magkasama?! Dapat ako yun eh. Dapat ako yung masaya sa piling mo. Pero bakit ako pa yung nagdusa?! Bakit ako pa yung nasaktan?! Wala naman akong ginawang mali di ba? Wala naman akong tinapakan na tao. Ang ginawa ko lang naman ay magtiwala sayo at mahalin ka! Pero ano?! Wala! Basta mo lang tinapon yun. Ang sakit Ivan. Hindi mo alam kung gaano ako nasaktan sa nangyari. Hindi ako makapagmove-on. Hindi ko makaya yung mga nakikita ko. Ano ba kasing mali sa akin ha?! Bakit ba lagi nalang akong nasasaktan pagdating sa pagmamahal?! Hindi ba talaga ako sineseryoso ng mga lalaki? Ano bang ginawa ko sa inyo para saktan niyo ako ng ganito ha! ANG SAKIT SAKIT! Alam mo bang ngayon ko lang nalabas lahat ng kinikimkim ko?! For the past few months, Ivan! Sinasarili ko lang ‘to. Ang bigat-bigat na halos iiyak ko ‘to gabi-gabi! Ang sakit sakit! Dahil yun sa’yo! Dahil yun sa pagpapaasa mo! Dahil yun sa mga walang kwenta mong pangako! Dahil yun sayo.. ang sakit sakit talaga…..”

Halos mapaupo na ako sa sahig sa sobrang iyak at sakit. Habang siya eh nakaluhod pa rin at kasabay kong umiiyak. Umiiyak ako sa sobrang sakit. Lahat ng sakit andito pa rin eh. Lahat ng pinagdaanan ko. Hindi ko agad napansin na lumapit pala siya sa akin at niyakap ako. Wala na akong lakas para pumiglas. Basta ang alam ko, patuloy pa rin akong umiiyak. Alam kong bang-basa na yung polo niya dahil sa akin.

“I’m really sorry.. sa lahat Venice.. sorry.. ”

Siguro kalahating oras kami sa loob ng room na walang imikan. Hinihintay na tumigil yung luha namin at mga paghikbi. At least ngayon, nailabas ko na yung gustung-gusto kong ilabas dati. Hindi na masyadong masakit. Hindi ko alam kung nagkakaintindihan ba kaming dalawa o ano pero sabay na rin kaming lumabas ng room na yun after nung iyakan na yun. Alam kong parehong mugto yung mata namin ngayon pero wala na akong pakialam. Gusto ko lang ngayon eh pumunta sa kung saan.

Paakyat na kami ng hagdan paunta sa room namin, kaso biglang..

“Oh look who’s here.”

Bigla naming nakasalubong si Raya…

Kasama si Roj.

Lesson 20 Alam ko at naramdaman kong bumigat yung atmosphere sa pagitan naming apat. Nagkatinginan kami ni Roj pero iniwas ko yung mata ko. Hindi ko rin alam kung bakit ko ginawa yun. Basta. “Wow, magkasama kayo?” nung nagsimulang magsalita si Raya, nagsimula na akong mairita. Idagdag mo pa na sobrang badtrip ako ngayong araw kaya ang sarap mambara. “Well obviously. Nakikita mo nga diba? Kailangan tinatanong pa?” then I raised an eyebrow to her. Minsan lang ako magtaray and I think this is the best time to do it. Gusto kong manalo naman kahit minsan sa kanya. Kahit dito lang.

Nakita kong nagtaas rin siya ng kilay at nagsimulang magpamaywang. It really made me more irritated. “Oh well, I don’t care. Dalawang losers, nagsama? How funny.” Tapos umirap siya. Naku! Ang sarap niyang sipain sa mukha promise! Kung pwede ko lang hubarin yung sapatos ko at ibato sa mukha niya eh. Kaso hindi pwede, baka maguidance ako. Tinignan ko si Ivan at alam kong nasaktan siya sa sinabi ni Raya. Loser? Yeah right, kasi siya yung nagmahal ng sobra. Parang ako. Minahal ba talaga ni Raya si Ivan? Or just for publicity? Naiinis ako. Parang ginamit niya lang kasi si Ivan. At alam kong masakit magamit. “Wow ha? Loser? Look who’s talking? Di ba loser ang tawag sa mga taong naggagamit ng ibang tao for their benefits?” “Oh yeah? Anong pakialam mo kung ginamit ko yang lalaking yan? Bakit? Mahilig ka na ba ngayon sa leftovers? Yung mga tinatapon ko, pinupulot mo?” Pagkasabi niya nun, talagang kumulo na yung dugo ko. Umabot na ako sa boiling point. Ang kapal ng mukha niya. Ni hindi man lang ba niya icoconsider na nasa harapan niya ngayon si Ivan at kung makapagsalita siya eh parang wala?! Damn this bitch! “Oh, and oo nga pala Venice--” “Don’t call me Venice! We’re not even close. Ano ba kita?” naririndi ako pag tinatawag niya akong Venice. Hindi ko alam kung tanga lang ba talaga siya at di nya maintindihan yun o sinasadya niya para maasar ako lalo. “Then, let me call you.. a loser bitch. Pakialagaan nalang yang lalaki sa tabi mo ha? Sorry nagsawa na kasi ako sa kanya eh.” Dahil sa sinabi niya, talagang nagdilim na yung paningin ko.

Lumapit ako sa kanya and I slapped her really hard that my hand marks to her cheek. Nakita ko yung expression niya na talagang napapikit sa sakit. Serves her right. “Don’t speak ill to my friend! Para yan sa mga masasakit na salitang binitawan mo kay Ivan! Tao ka ba talaga ha? Bakit ang asal hayop mo? Minahal mo ba talaga siya ha? Asal hayop ka talaga!” I slapped her again, this time, sa kabilang pisngi. Harder than the first. “Yan! Para kay Ziela! Ang kapal rin ng mukha mo para sisihin siya sa break-up niyo? Wala siyang ginagawang masama sayo pero dinadamay mo siya sa inyo? O gusto mo lang talagang humanap ng dahilan para magbreak kayo?! Bobo ka ba para hindi mapansin na pinagseselos ka lang ni Ivan? Wala ka bang utak? Bakit hindi mo ginagamit, ha?!” “You bitch! --” naramdaman ko nalang bigla yung kamay niya sa buhok ko kaya lumambitin na rin ako sa buhok niya. Wala na akong pakialam kung maguidance ako or what, ang gusto ko lang eh makalbo ‘tong impokrita na ‘to. Lumabitin talaga ako, literally, sa buhok niya. Hinahatak ko pababa at tinuhod ko rin yung sikmura niya. Gusto niya ng pisikalan? Fine! “You asshole! Get your hands off my hair!” she’s crying in pain as I pull her hair. “Then get your hands off my hair too! You bastard!” tapos binitaw ko yung isa kong kamay sa buhok niya at sinampal ulit siya.

Alam kong kanina pa kami inaawat ni Roj at Ivan pero hindi nila magawa dahil talagang magkadikit na yung ulo namin sa pagsasabunutan. “Venice, tama na. C’mon!” narinig kong sabi ni Ivan sa akin habang nakahawak siya sa bewang ko at hinihila ako palayo kay Raya. “Raya, stop!” ngayon ko lang narinig na magsalita si Roj. Hindi ko siya makita dahil nga nakayuko na ako dahil sa pagsasabunutan namin ng bruhang ‘to. “You bitch! Walanghiya ka talaga!” sigaw ni Raya at naramdaman kong lalong humigpit yung hawak niya sa buhok ko kaya mas hinigpitan ko rin yung hawak sa buhok niya at saka ko hinila ng sobrang lakas to the point na mapasigaw na siya sa sobrang sakit. Yung ulo ko rin masakit na pero ayaw kong sumigaw dahil ayaw kong ipakita sa kanila na mahina ako.

“What’s happening here?!” naalarma ako sa sigaw na yun, at boses pa lang, alam kong si Mrs. Catimbang yun. Yung prefect of Discipline namin. “Both of you, go to my office! NOW!” nakatingin lang siya sa amin at talagang nanlilisik ang mga mata. “I said NOW! Or you want me to call your parents?” Nung sinabi niya yun ay napasunod agad ako sa kanya. Ayokong malaman ‘to ni Daddy. Ayaw kong madissapoint siya sa akin. Kaya kahit nakakahiya dahil sabog-sabog yung buhok ko at puro kalmot yung katawan ko eh lumakad na ako. “Mr. Vorch and Mr. Morales, pumunta rin kayo sa office ko mamaya after nila. Clear?!” Then naglakad na siya at ako naman eh nakasunod sa likod niya habang inaayos ko yung buhok ko. Si Raya, sumusunod rin ata pero padabog. May naririnig kasi akong hikbi sa likod ko eh. Wala naman sigurong umiiyak kundi siya di ba? Ang daming estudyanteng nakatingin sa amin habang naglalakad kami sa corridor at hanggang makapasok kami sa office ni Mrs. Catimbang.

“Maupo kayong dalawa.” Natatakot ako sa boses niya. Sobrang galit kasi. Umupo ako dun sa may pinakadulong part ng sofa sa room niya habang si Raya eh sa kabilang dulo. “Ano bang pinaggagawa niyo sa corridor ha? Hindi niyo ba naisip na pinapahiya niyo yung sarili niyo sa harap ng maraming tao? Kababae niyo pa naman tapos ganun kayo kumilos?” Simulang sentence niya palang, gusto ko ng umiyak. This is actually my first time in her office. Hindi naman kasi ako yung tipong naguguidance eh. Ngayon lang talaga. Nakakahumiliate pala. “Siya po yung nagsimula nun, ma’am!” bigla akong tinuro ni Raya habang umiiyak siya. Ngayon ko lang rin nakita yung mukha niya after ng ‘sagupaan’ nay un. Sobrang gulo ng buhok niya, pulang-pula yung mga pisngi, puro kalmot sa mukha pati sa braso at may pasa sa bandang noo. “Ako pa? Eh ikaw nga ‘tong nag-initiate eh.” Sabi ko sa kanya. “ENOUGH! Shut up, both of you!”

Napayuko agad ako dahil dun. Pinigilan kong wag umiyak sa harapan nila. Ayokong umiyak na naman.

Tinanggal niya yung salamin niya at humarap ulit sa amin.

“I’m going to call your parents for this. Nakakadisappoint ang ginawa niyo.”

NO WAY, this can’t be happening.

Lesson 21 “Ma’am wag naman po oh. Ayaw ko pong madisappoint si Daddy sakin.” Halos paiyak kong sabi sa kanya.
“You think hindi madidisappoint ang daddy mo kapag nalaman niya pa ‘to sa iba? Ms. Damian, gumawa ka ng bagay na alam mong makakasira sa image mo pero ginawa mo pa rin. You should take the consequences.” Pinipigilan kong wag maiyak. Ayokong umiyak sa harap ng ninuman. Ayokong makita na naman nila yung kahinaan ko. Eff this. Si Raya eh parang walang pakialam kung matawag man yung parents niya. Sabagay, minsan ko na ring nakita na naguidance siya. Siguro nga hindi na big deal sa kanya ‘to. Pero sa akin, OO. Napakabig-deal. First time. First time kong makapunta dito sa guidance office. Naiiyak na talaga ako. Ayoko namang mapatawag si daddy ng dahil lang dito. Nakakahiya. Alam kong madidissappoint siya. At kapag naiisip ko yun, nakakaramdam ako ng guilt. Sobrang mahal ko si daddy kahit hindi halata kaya ayaw kong nagkakaproblema siya ng dahil sa akin. “Ma’am please? Kahit ano po gagawin ko wag niyo lang pong ipatawag si daddy.” Halos magmakaawa na talaga ako sa harapan niya. Wala na akong pakialam kung magmukha akong tanga sa harap ni Raya at ni Mrs. Catimbang. “Tss. Ang corny mo ha. Para kang sira dyan na nagpeplead para lang sa tatay mo.” Sabay irap niya sa akin. At syempre, nairita ako sa sinabi niya. Bakit ba ang foul ng mga lumalabas sa bibig niya? Ang sarap sabunin eh para luminis naman kahit konti. “Ako kasi, may pakialam ako sa parents ko. Ayokong madisappoint sila dahil as reckless actions ko. Di tulad mo. Ang sama na nga ng pagmumukha mo, ang gaspang ng pag-uugali mo, ang sama pa ng tabas ng dila mo. Now I’m wondering, tao ka ba talaga? O hayop na feelingera?” pagkatapos ko yung sabihin eh humarap na ulit ako kay Ma’am na halata namang namemerwisyo na sa bangayan namin ni Raya. Alam ko ring kanina pa nanggigigil sa akin si Raya kaya pasalamat ako eh nasa guidance kami. May safety pa rin ako. “Okay, I’ll forgive you for this incident. Pero hindi ibig sabihin eh walang punishment yung ginawa niyo. Detention for one week ang punishment. Tuwing uwian, maiiwan kayo para tumulong sa preparations for the promenade. Is that clear?” “What?! Detention?! No way!” napatayo talaga si Raya nung sinabi ni ma’am yung detention at umangal siya dahil dun. “Want me to call your parents, Ms. Casimiro?” nakataas yung kilay ni Mrs. Catimbang habang tinatap yung ballpen niya sa lamesa. Bakit kapag ginagawa niya yung gesture na yun eh parang kinikilabutan ako? Para siyang magtatransform into some deadly beast. Err.

Ako naman, tumango nalang ako. Baka bigla pang magbago yung isip niya. “Uggggh!”

Yeah. The sound of defeat. Napangiti ako nung ginawa yun ni Raya. Akala niya ha. Psh. “Sige na. Umakyat na kayo at late na kayo sa class niyo.” Pagkasabing-pagkasabi ni ma’am nun eh nagmartsa agad palabas si Raya. At take note, padabog pa. Napakawalang modo talaga nung babaeng yun. Ang sarap isako at ihulog sa ilog Pasig. Aish. Ako naman eh dahan-dahan lang sa pahglalakad dahil ayokong maalog yung ulo ko. Masakit pa rin talaga siya sa kakasabunot nung bruhildang Raya na yun! Feeling ko eh kapag gumalaw ako ng gumalaw eh matatanggal lahat ng buhok ko eh. Parang nag-loosen lahat ng strands. :( Kasabay pa ng pag-inda ko dun sa sakit ng ulo ko eh yung iniisip ko kung anong sasabihin ko kay daddy. Haaay bakit ko ba kasi yun ginawa eh. Lagot talaga ako. T__T

Pano kung magalit sa akin si daddy? Pano kung madisappoint siya ng sobra? Pano kung –

“OMG! Ouc--- sorry po! Sorry talaga!”

Pinulot ko yung mga papel na naglaglagan dahil may nabangga ako at nabitawan niya yung mga gamit niya. Sa sobrang kakaisip ko kasi ng pwedeng mangyari eh hindi ko nakita na may mabubunggo na pala ako. Naman Venice! Tanga-tanga >__<

Nag-end up ako sa isang red na gown na may design na roses. At isang white gown na backless. Bahala na. Eto nalang ang nakikita kong matino para sa akin. So ayun, inayusan rin ako ng mga nag-ayos kay Ziela. Ang una kong isusuot is yung white na gown tapos para sa awarding ay yung red. After nun eh ready na kami. Actually, 2 PM na and magsstart yung program by 4. Great, maaga pa. Paalis na sana kami kaso biglang sumigaw si Zie. “OH MY GOD. Damn.” Hindi ko alam kung anong nangyayari pero alam kong nagpapanic siya. “Ivan, mauna na kayo ni Ven. Dali!” tapos pinagtutulakan niya kaming dalawa sa pinto. Anong problema ni Ziela?
“Bakit ba Zie? Pwede naman tayong pumunta doon ng sabay-sabay ah?” sabi ko sa kanya dahil nagtataka lang talaga ako.
“Eh kasi.. b..basta! Maun---”

Biglang bumukas yung pinto at lahat kami ay napatingin doon. Tinignan ko si Ziela at nakita kong napayuko siya at napailing.

“Ziela, tara.. na.” sabi nung nasa pintuan na napatingin rin sa akin.

Halos manigas na naman yung buong katawan ko sa presensya niya. Bakit siya andito?

“Roj.” Bigla kong nabanggit yung pangalan niya. Yung pangalan ng taong.. namimiss ko na.

Lesson 25 “Sorry. Nakalimutan kong sabay pala kami ni Roj na pupunta dun para makapagrehearse pa kahit kaunti.” Napatingin kaming lahat kay Ziela na hanggang ngayon ay nakayuko pa rin. Wow. What an awkward moment between the four of us. Ni wala ng nagsalita. Lahat nakikiramdam. Lahat tahimik. Pero biglang binasag ni Ivan yung katahimikan na yun. “C’mon Ziela. I think they need some.. space. And so are we.” Biglang hinila ni Ivan si Ziela palabas ng bahay at nakita kong may kotse palang dala si Ivan. Nakatingin lang sa akin si Ziela hanggang sa makapasok siya sa kotse ni Ivan at nagmouth siya sa akin ng isang ‘Sorry’.

Habang kami ni Roj dito ay nakatayo lang. Hindi ko rin alam kung anong gagawin ko. Nahihiya ako sa kanya. Guilt is killing me right now. Sa lahat ng nagawa ko. Dahil ginamit ko siya. Pinagsalitaan ko siya ng masama. Tapos p---

“C’mon. Baka malate tayo.” Tapos bigla niyang hinawakan yung wrist ko. Hindi ko alam pero naramdaman ko na naman yung kuryente na yun. Pag tuwing hahawakan niya ako o kahit madikit lang ako sa kanya. Yung naisip ko pang anak siya ni Zeus. Huh, funny me. Umupo ako doon sa likod, habang siya..teka..

“Ikaw ang magdadrive?!” halos napatayo ako sa loob ng kotse dahilan para mauntog ako. “Ouch!”
“Yeah. Marunong ako. Don’t worry wala namang manghuhuli sa atin dito. Subdivision naman ‘to. And isa pa, malapit lang naman ang school.”

Ngayon ko nalang ulit siya narinig magsalita ng matagal. Napatingin lang ako sa mga mata iya at saka umiwas ng tingin. Nakakainis naman si Ivan eh! Sana sa kanya nalang ako sumabay! At least hindi ganito ka-awkward. At least hindi ganito kas—nevermind.

Sinimulan niya ng paandarin yung kotse. Habang ako, nakaupo lang sa likod, nilalaro yung damit ko. Pero napatingin ako sa salamin sa harap ng kotse. Nakatingin lang ako dun at tinitgnan yung mukha niya sa pamamagitan nun. Napangiti ako. Hindi ko rin alam kung bakit. Nagpanic ako nung bigla siyang tumingin rin sa salamin. Hindi ko alam kung nakita ba niya na tinititigan ko siya o hindi. And I prefer the second one.

Hindi na ulit ako tumingin sa salamin. Sa labas nalang ulit ako tumingin. Hinihintay na sana eh school na. At wala pang five minutes, ay nasa school na kami. Nakita ko na hinihintay kami ni Ivan at Zie sa gate. Now I wonder, ano kayang pinag-usapan nila sa loob ng five minutes? Nanahimik lang rin ba sila tulad nung sa amin? Hay.

Bubuksan ko na sana yung pinto kaso biglang may nagbukas na para sa akin. Sino pa ba, eh di si Roj. “T..thanks.” sabi ko sa kanya at saka ako lumabas.

Pero bago pa kami makalapit kila Zie ay milakasan ko na ang loob ko para magsalita ulit.

“By the way, goodluck.” Tapos ngumiti ako ng kaunti. And ayun na nga, naghiwa-hiwalay na kami ng landas after pumasok sa gate.

Dumiretso ako sa back stage kung saan andun si ate Audrey, yung corrdinator ng pageant. “Ate Audrey.” Tinawag ko yung attention niya at napatingin naman siya sa akin.
“Oh Venice buti andito ka na! And wow, you look.. splendid.”
“Thank you.” Then a big smile for her.

Tinuro niya lang sa akin kung paano ako papasok sa stage para sa entrance kasama ng mga contestants. Kasama ko na rin ngayon si kuya Gab na kapartner ko para sa pag-akyat mamaya. “Wow, ang ganda mo pa rin baby Venice.”
“Mana syempre sa gwapo kong daddy Gab.” Then nagtawanan kami. Naging close kami ni kuya Gab during the pageant last year. Daddy ang tawag ko sa kanya at dahil anak-anakan niya ako eh baby ang tawag niya sa akin. Maya-maya lang ay narinig na naming yung MC na nagsalita. Kasama na rin namin ngayon yung mga contestants. Hindi ko na nagawang hanapin si Zie o si Roj dahil magsisimula na talaga. “Let’s all welcome, Mr. and Ms. Amarrison 20** and the 24 candidates!” Halos wala na akong marinig kundi yung sigawan at palakpakan ng mga tao matapos magsalita yung MC. At doon na kami pumasok. Inalala ko lang ulit yung sinabi ni ate dati at rumampa na ako sa stage. Ang daming tao. Parang last year lang. Maya-maya lang eh lahat kami ay nasa stage na. Kaming dalawa ni kuya Gab ay nasa unahan tapos yung 24 candidates eh nasa likod namin. At ang ikinagulat ko ay nung lumapit yung dalawang MC sa amin ni kuya Gab.

“So. Anong maipapayo niyo sa ating mga candidates ngayong year?” then iniabot yung mick ay kuya Gab. “Well, give your best shot guys. Minsan lang makita ng mga tao ang talent niyo kaya dapat, itodo niyo na. At syempre, don’t forget to wear the best accessory for this pageant, your smile.” Then nagpalakpakan yung mga tao. Ang ganda ng sinabi ni kuya Gab. No wonder siya ang nanalo bilang Mr. Amarrison last year. “And how about you, Ms. Damian?” then iniabot rin sa akin yung mic. “Just prove to all of the people here, that you are worth clapping and cheering for. And of course, don’t think of this as a contest, but as an entertainment. All you should do, is ENJOY and SMILE.” At nagpalakpakan ulit yung mga tao. “Wow partner. No wonder they won the last Mr. and Ms. Amarrison! They’re great speakers!”
“Of course partner! They’re the best and they look awesome just by standing there!” At nagtawanan naman yung audience. After nung introduction na yun ay agad kaming bumalik sa backstage habang yung ibang contestants eh bumalik sa kani-kanilang room dahil yun ang magiging prep room nila. At dahil gusto rin naming manood ni kuya Gab ay pumunta kami sa audience area at naupo sa pinakaunahan. Gusto kong mapanood yung mga contestants at kung paano nila paghihirapang makuha yung attention ng jury at ng audience.

Sports wear na nga pala. At hindi ko natanong kay Zie kung anong isusuot niya. Oh well, papanoorin ko nalang. Alam ko naming kaya niya yan at mataas rin naman ang self-confidence niya. Isa-isang rumampa yung contestants mula first year hanggang fourth year. Ang cute nga ng isang second year dahil nagcowgirl siya at super cute niya. Ang daming nagpalakpakan sa kanya. Pati yung partner niya na syempre nakacowboy naman. Maya-maya lang ay third years na. Syempre sila Zie at Roj ang mauuna since kami yung first section. Tumahimik muna yung mga tao. Paarang pati sila kinakabahan. “Now, from III-A! Ms. Ziela Angeli Wilson and Mr. Roelle James Morales!” At pagkapasok na pagkapasok nila, halos mabingi ako sa dami ng sumisigaw at sa lakas ng palakpakan. Napapalakpak lang rin ako sa kanila.

Wow.

Beach or swimming ang theme nila. Si Ziela nakatwo-piece pero nagsuot siya ng maikling shorts at nakabukas yung butones. Si Roj naman, half-naked. I mean, nakashorts lang siya, and infairness ang ganda ng katawan nilang dalawa. “Whoa! Now we’ve got a sizzling pair here!” sabi ng MC na namangha rin sa ginawa nila Zie at Roj. And I know na nag-eenjoy sila. Di nila mapigilang mapangiti after nilang makita yung impact ng ginawa nila. Now the audience and the judges remember them. Biglang may umupo sa right ko. Bakante kasi yun at si kuya Gab naman ay nasa left side ko. “Now now, she’s gourgeous. Tsk.” Natawa ako habang sinasabi yun ni Ivan. Feeling ko nagseselos siya dahil ang daming lalaki ang nakapansin kay Ziela dahil sa ginawa niya ngayon. “It’s okay. Fiancee mo naman eh, right?” then nginitian ko siya. “Not after this night.” Tapos bigla siyang ngumiti pero alam kong malungkot yun. I tap his shoulder for comfort. Then nanood nalang ulit kami sa mga fourth year na kasalukuyang rumarampa ngayon.

After ng sports wear, talent portion na. Hindi ko rin alam kung anong gagawin ni Ziela pero sa tingin ko sasayaw siya since yun ang forte niya. Si Roj? Uhh, siguro tutugtog. Yun pa lang ang alam kong talent niya eh.

Bigla naman akong lumingon kay Ivan para magtanong. Baka kasi alam niya eh. “Ivan, alam mo ba yung itatalent ni Zie?” then umiling siya sa akin in return. Hay, sabi ko nga manonood nalang kami. Nagsasalita lang yung dalawang MC and yung reactions nila sa sports wear. Of course, namangha sila kay Zie at Roj, dun sa dalawang second year pati sa fourth years na nagtennis attire. “So for the talent portion, the criteria for judging..” Di ko na napakinggan yung sinasabi ng MC dahil napatingin ako sa third floor kung saan yung prep room ni Ziela at Roj. Parang.. may nagsisigawan? Ewan ko pero bigla akong kinabahan kaya tinawagan ko si Ziela. Pero ring lang ng ring. Balak ko na sanang tumayo at umakyat pero pinigilan ako ni kuya Gab at ni Ivan. Bawal palang pumunta sa prep room ngayon. Eff. Sana okay lang silang lahat dun. Maya-maya lang, ay nagsimula na yung first years. Ang cucute nga nila eh. Karamihan ay sumayaw. Yung iba naman nagmonologue and super galing nung isang first year dahil dalang-dala niya ang pag-arte. Nakakaiyak at nakakatawa yung ginagawa niya. Kaya napabilib talaga ako pati na yung audience. Unti-unti akong kinabahan nung matapos na yung mga second years.

Sila na.

*DUGDUG*

Ako talaga ang kinakabahan para sa kanila. Sana wala lang yung narinig kong sigawan kanina. Sana imagination ko lang yun.

Tinawag na yung pangalan ni Ziela at umakyat siya sa stage with a fierce look. Sexy yung outfit niya. Nakalabas yung tiyan and fitted jeans with killer heels. So.. sasayaw siya ng nakaheels? OMG Ziela, you’ve got to be kidding me.

Maya-maya lang ay tumugtog na yung kanta ni Kesha na Tik Tok pero feeling ko instrumental. SO KAKANTA RIN SIYA?

Sing and dance? WOW ZIELA.

“Wake up in the morning feeling like P Diddy
Grab my glasses, I'm out the door, I'm gonna hit this city
Before I leave, brush my teeth with a bottle of Jack
'Cause when I leave for the night, I ain't coming back” Nakatingin lang ako sa kanya sa buong pagkanta at pagsayaw niya. Sobrang naaamaze ako sa nakikita ko. Singing, dancing and take note of the heels, gracefully and just enjoying. “Don't stop, make it pop
DJ, blow my speakers up
Tonight, I'mma fight
'Til we see the sunlight
Tick tock on the clock
But the party don't stop, no” Nung tumugtog yung chorus ay halos lahat ng tao ay pumalakpak. Sobrang galing niya. Para siyang professional performer. Tapos nakangiti lang siya habang sumasayaw. Parang wala lang sa kanya.

Now that’s my bestfriend.
And I’m so proud of her.

Pagkatapos na pagkatapos niyang magperform ay nagkaroon ng standing ovation. Grabe ang galing niya.

“Whooooooo! Bestfriend ko yan! Go Zieeeeee!!!!” hindi ko alam na nakikisigaw na rin pala ako sa crowd. Grabe such an amazing performance. OMG bestfriend ko yan! “Okay okay mga tao kalma lang! Kalma tayong lahat! Whooo! That was a hot performance Ms. Wilson! Congratulations!” nagbow lang si Ziela and tumakbo papuntang backstage. At pagtingin ko sa kanan ko eh wala na si Ivan sa tabi ko. Must be congratulating her.

Siguro two minutes muna ang lumipas bago kumalma ang audience. At syempre, tumaas ang expectation nila sa mga next performers. So ang susunod.. ay si Roj. Ano kayang gagawin niya?

Nung tinawag ang pangalan niya ay narinig kong mag ’Oh My God’ ang crowd. Well sino ba namang hindi mabibigla kung parang may Greek God ang nasa harapan mo? Simple lang yung suot niya pero ang lakas ng appeal. Now mas kilala na siya dahil dito. Naririnig ko yung bulungan ng mga babae sa likod ko. ‘Grabe ang gwapo talaga ni Roj!’
‘Oo nga eh. Dati nerd lang tapos ngayon, heartthrob na!’
‘Magpapaligaw talaga ako sa kanya tapos iinggitin ko kayo. Bwahahaha’

Ewan ko pero biglang nag-init yung dugo ko at hindi ko nalang pinansin. Mga impaktang babae yun. Ngayon lang napansin kung kelan sumikat na?! Sipain ko sila isa-isa eh. Effin’ girls. Psh.

Tumingin nalang ulit ako kay Roj na may hawak na gitara at nakatayo na sa harapan. Tinetesting kung ayos na yung tono or what. Then may mic sa harapan niya. Biglang kumabog ng malakas yung dibdib ko. Feeling ko nga lalabas na yung puso ko eh. Hindi ko rin alam kung bakit ako kinakabahan ng ganito.

“Hello everyone.” Napatingin kaming lahat sa kanya nung magsalita siya.

*DUGDUGDUGDUG*

Lalo lang akong kinabahan.

“I’m dedicating this performance..” biglang nagkaroon ng bulung-bulungan. At bigla kong nakita si Raya sa isang side, nakangiti ng malaki. Biglang bumigat yung pakiramdam ko. Now bakit ba kasi andito ako sa harapan? Para marinig na para kay Raya ang performance niya? Shit Ven.

“to the girl.. I secretly love since I entered this school. The girl who gave me this..” tapos may inilabas siya mula sa nakasuot na kwintas sa kanya. Yung pendant ay yung binubuksan sa isang softdrink tin can.

At biglang nagflashback lahat.

Nung first year ako. Yung time na may nakita akong lalaking nag-iisa sa garden. At tulad nung ginawa ko dati kay Ziela na binigyan ko ng Chackie nung grade four, binigyan ko rin yung batang lalaki ng Coke in can. At saka ako umalis.

Bakit ba hindi ko naisip..

na si Roj yun?

Hindi ko napansin na naiiyak na ako sa mga nangyayari. Bakit ganito? Ano bang nangyayari? Bakit siya? Bakit ako? “I look at her and have to smile
As we go driving for a while
Looking nowhere in the open window of my car
And as we go the traffic lights
Watch them glimmer in her eyes
In the darkness of the evening” Napatingin agad ako sa kanya. And now he’s singing this song… naaalala ko yung nangyari kanina. Habang nasa kotse kami. Nakapikit lang siya habang kumakanta. At alam kong damang-dama niya yung kanta. So am I.

“And I've got all that I need
Right here in the passenger seat
Oh and I can't keep my eyes on the road
Knowing that she's inches from me”

Sariling version ang ginawa niya. Rendition niya kumbaga. Maganda. Sobrang ganda na pati yung audience ay naiiyak sa kanta niya. Parang napapasa niya sa amin yung emotions niya. Lalo na sa akin.

Pagkatapos na pagkatapos niyang kumanta, isang mahabang palakpakan ang nangyari. Hindi sila tumigil hanggat hindi sila pinatigil nung mga MC. “Now that was so emotional Mr. Morales. You are so amazing to make my eyes wet! That girl is so lucky to be loved by you!” ntapos tumawa yung audience.

Pero ako, hindi ko magawang tumawa.
Hindi ko magawang magreact.

Ang alam ko lang ay pagkatapos niya at nagsimula na ang ibang magperform, pumunta ako sa banyo.

Lesson 26

Nagstay ako sa CR for about ten minutes. Umiyak ako dun ng umiyak hanggang sa maramdaman kong nailabas ko na lahat. Tinitigan ko lang yung sarili ko sa salamin. Kung gaano ako kapathetic. “Bakit ba ang tanga-tanga mo kahit kelan? Wala ka ng ibang alam gawin kundi iyakan lahat ng bagay? Venice, grow up.” Para akong tanga na kinakausap ang sarili sa salamin. Nagpakawala ako ng isang malalim na bunting-hininga at saka lumabas sa comfort room.

Pero parang gusto ko ulit pumasok sa loob nung makita ko kung sino yung makakasalubong ko.

Si Raya.

“Oh, here’s the pathetic slut.” Hindi ko nalang siya pinansin at nagdirediretso sa paglalakad. Pero hinarang niya ako.
“Narinig mo ba yung sinabi kanina ni Roj?” tinaasan ko siya ng kilay.
“Malamang, nasa harapan ako eh. Hindi ako bingi. At lalong hindi ako bobo. Ginagamit ko ang utak ko sa pag-iisip. Hindi tulad ng iba, pinagpipyestahan na ng langaw ang utak dahil hindi ginagamit. In short, basura.” Gusto kong ngumiti sa likod ng utak ko pero hindi ko magawa dahil baka magkaroon ng riot dito. Nakita ko naman na napanganga siya sa sinabi ko kaya mas lalong gusto kong tumawa.
“W..whatever. At least alam kong ako yung mahal na Roj. Remember? The girl na nagbigay sa kanya nun? Binigay ko yun sa kanya nung first year and akalain mong mahal na pala niya ako simula nun?”

I gasped. Gusto ko siyang sampalin at saktan sa sinabi niya. Paanong magiging siya yun kung ako yun? O baka nag-aassume na naman ako? Dang.

“Talaga? Saan mo naman napulot yang kwento na yan? Alam mo, pwede ka ng maging writer eh. Dami mong kwentong barbero.” At saka ako tuluyang nagwalk-out. Actually binilisan ko yung lakad ko dahil baka mamaya eh hilahin na naman niya yung buhok ko katulad dati.

Luckily, eh nakabalik ako ng buhay sa upuan ko.

At di ko namalayan na Q&A na pala. And mind you, kakaiba ang Q&A dito sa school since ang mga tanong ay galing sa mismong students. Bawat isa sa amin ay required na gumawa ng tanong at ipasa sa adviser namin a day before the pageant. Kaya ang kadalasang tanong dito ay about sa love or relationships. Swerte nalang kung ang mabunot ay yung tanong mo rin. Yeah, bawat contestants ay required rin na gumawa ng tanong.

Nung si Zie na ang lumabas para sa Q&A, na-amaze na naman ako sa kanya. Very creative yung suot niya ang I know na siya ang nagdesign nun. Simple lang pero cute. “Okay Ziela, bumunot ka na dito.” And bumunot siya sa isang bowl kung saan nakaabang ang mga question na inihanda ng mga kapwa niya estudyante.

“So here’s the question for you.” Halos yung tunog lang ng mic ang naririnig. Lahat tahimik at hinihintay ang tanong na nabunot niya.

“Sang-ayon ka ba sa fixed marriage?”

Sa mukha ni Ziela, alam kong nagulat siya. Maski naman ako eh. Pati si Ivan nan asa tabi ko ngayon. Nakikinig ng mabuti sa anumang isasagot ni Ziela.

Yeah I know, parang ganito ang sitwasyon nila. Ang malas naman niya para mabunot yung ganitong tanong.

Iniabot yung mic sa kanya at tumingin siya sa audience. Sa akin. At kay Ivan.

“Honestly, no.” narinig ko ang ‘awwww’ mula sa audience at napahawak ako sa kamay ni Ivan. Hindi ko alam kung bakit pero feeling ko, kailangan ko yung gawin hangga’t hindi natatapos magsalita si Ziela.

“Fixed marriage is not reasonable. Ginagawa lang ‘to ng mga magulang para mag-expand ng business nila. Pero para sa mga anak nila? No. Love is not about business. Love is a sacred thing to consider. Hindi dapat pinipilit, hindi dapat minamadali. At higit sa lahat, hindi mo yun ibibigay sa maling tao. Pero, sa fixed marriage or even engagement..” bigla siyang tumingin kay Ivan.

“..minsan, matututunan mo ring mahalin yung taong sa una.. akala mo ay para sa business lang. Hindi mo mamamalayan, nagkakaroon na pala kayo ng bond sa isa't isa. And funny thing is, you’ll never know how and when did you fall in love. Thus, it’s a no and yet a yes. No, because fixed marriage is not about loving and caring but purely for business sake. And yes, because when love grows between them, it can break that stupid business border. That’s all. Thank you.” She bowed and waved at pumunta sa likod kung saan andu rin yung mga tapos ng sumagot.

All I can say is.. great. Alam kong hindi yun kaplastikan or whatever. Its from her heart. And a message for Ivan. Nakita ko rin yung ngiti sa labi ni Ivan. Natutuwa ako. Natutuwa ako na sinaktan ako ni Ivan, at napunta siya kay Ziela. Alam kong masaya si Ziela sa kanya. And kapag nanloko ulit si Ivan, I’ll kim him instantly. Swear. Okay lang na lokohin niya ako, wag lang yung bestfriend ko.

As expected, maraming na-amaze sa sagot niya. She handled it very well. Hindi na ako magtataka kung siya ang mananalo this year.

“Thank you Ms. Wilson. You never fail to amaze us. And now, again from III-A, let’s all welcome, Roelle James Morales!”

Umakyat siya sa stage with his oozing personality. Angelic smile, perfect posture, well-styled hair and all. Then bumunot na rin siya. Again, isang matinding katahimikan.

“Question is..”

Mas lalo akong kinakabahan. Hindi ko rin alam kung bakit.

“What will you do, if someone you love used you for their own benefit?”

Nagyon alam ko na kung bakit ako kinakabahan kanina.
It’s all because…

That was my question.

Lesson 27 That was the question I submitted. Eff. Bakit naman sa dinami-dami ng tanong eh ayun pa yung nabunot niya?! Biglang iniabot sa kanya yung mic. Kaya lalo akong kinabahan. No.. no.. don’t answer that question. Please.

“I will thank her.”

Her? Is that an indication that he knows it was my question? Pagkatapos niya yung sabihin ay nagkaroon na naman ng bulung-bulungan. Petrified and all, tumingin nalang ako sa kanya. “Magpapasalamat ako na ginamit niya ako. Why? Simple. So that I can help her realize, that I’m willing to be her toy or something, for her happiness. That I’ll do anything for her, even if it involves using me. I’ll be at her side until the end. Handa akong gawin lahat, kahit masaktan ako, makita ko lang na masaya siya. Even if it hurts, even if it means breaking my heart, I will not regret anything. Because I love her. Love is about happiness. And I’m willing to sacrifice my own happiness to make her happy. Love is not perfect. One should cry and one should smile. But the best thing about love is.. sacrifice. That’s how genuine love is. Pero may limitasyon din ang pagmamahal. Hindi naman habangbuhay, ay kailangan mong magsakripisyo. Minsan, mas magandang maglet go nalang, Tanggapin na hindi kayo ang para sa isa’t isa. And now, gusto kong sabihin sa harapan ninyo, sa harapan ng taong mahal ko..” tumahimik bigla ang lahat. Paghinga lang ng niya ang naririnig mula sa mic.

“That I’m letting you go.”

After his answer, nagkaroon na naman ng standing ovation at hindi ko alam kung bakit. Until I realized, umiiyak pala ako. No, umiiyak na NAMAN ako. Lahat ng sinabi niya, tumagos. Unti-unti kong narerealize lahat. Pagkatapos ng sinabi niya. Unti-unti kong nararamdaman lahat.

Nagkaroon ako ng excuse para umalis dito. Sinabi kong magpapalit na ako ng gown since after nito ay formal or night attire na then awarding na. Pumunta ako sa prep room nila Zie at kinuha ko yung paperbag kung saan andun yung red gown na susuutin ko. Nagpatulong lang ako sa assistants ni Ziela para maisuot ko yun at dumiretso ako sa CR. Tinitigan ko lang yung sarili ko sa salamin.

So that I can help her realize, that I’m willing to be her toy or something, for her happiness.

Kaya ba siya pumayag na magpamake-over, kahit alam niyang ginagamit ko lang siya? Why Roj? Bakit ako?

Siguro thirty minutes akong tumambay sa CR, nagmumuni-muni. Iniisip lahat ng nangyari ngayong gabi. Lahat ng nangyari sa amin ni Roj. Mula nung makilala ko siya, hanggang sa naging awkward kami sa isa’t isa, at hanggang sa gabing ito.

Ano na nga bang nangyari sa amin? Bakit kami nagkaganito? Ayos naman kami dati ah? Nakakapag-usap kami ng matino. Pero ngayon..

Parang wala na.

Parang may hiyawan kanina sa labas pero hindi ko nalang pinansin. Baka nagchicheer lang sila sa mga candidates. Pero naalarma ako nung nagvibrate mula sa kamay ko yung phone ko kaya sinagot ko agad.

“Hello?”
“Venice, asan ka na? Malapit ng iannounce yung winners!”

Bigla kong naibaba yung phone ko nung marinig ko si ate Audrey sa phone at tumakbo ako ng mabilis papunta sa backstage. Buti nalang at hindi ako nadapa or something dahil tumakbo ako ng naka-heels.

“Oh andito na si baby Venice.” Napatingin ako kay kuya Gab na naghihintay ata sa akin. “Phew. Akala ko nawawala ka na naman. Oh sige, umakyat na kayo dun.” Sabi ni ate Audrey. Nagmouth nalang ako ng sorry before kaming umakyat sa stage.

Habang umaakyat kami sa stage, napansin ko si Ivan na umiiling sa akin. Teka, may nangyari ba habang nasa CR ako? Si.. siguro naman.. wala diba?

“And now, to pass the crown, let’s all give a round of applause to Mr. Venoso and Ms. Damian, last year’s Mr. and Ms. Amarrison!” nagpalakpakan ang mga tao at tulad namin, naghihintay kung sinong mananalo. Yeah, maging kami hindi naming alam kung sino. Kumbaga, kailangan rin naming kabahan.

Matapos ang fifteen seconds na drumroll at pagpigil ng hininga,

“Our Mr. and Ms. Amarrison for this year are Ms. Ziela angeli Wilson and Mr. Roelle James Morales!”

Pumalakpak ako dahil nanalo yung section namin. Wow. I’m so proud of them. Ang galing nila. At halos hindi ko na marinig yung pinagsasabi ng mga MC sa sobrang lakas ng palakpakan at hiyawan.

Nung umakyat sila ng stage, kiniss ko si Ziela sa cheeks at kinongrats ko siya. Then pinasa ko sa kanya yung crown and yung sash. Pati yung bouquet of flowers na hawak ko. Nung icocongratulate ko na si Roj, ay biglang hindi ko inaasahan yung nangyari.

May umakyat sa stage at lumapit kay Roj, dahilan para maitulak ako at matumba. Pero hindi ang pagtumba ko ang dahilan kung bakit ako nasaktan, kundi..

Nung hinalikan ni Raya si Roj sa harapan ko. Lesson 28

Ayokong umiyak dito. Ayokong magpaapekto. Kaya tumayo ako at tumakbo papalayo sa stage. Palayo sa mga tao. Palayo sa kanila. Tumakbo ako hanggang sa gate at hanggang makalabas ako.

“VENICE!!” narinig ko si Ziela na tinatawag ako pero hindi ko siya nilingon. Nag alam ko lang ngayon, kelangan kong lumayo dito.

Kasi nasasaktan ako.
Sobrang nasasaktan ako.

Tumakbo ako ng tumakbo hanggang sa sumakit yung paa ko. Ang alam ko lang ay nasa playground ako ngayon sa park. Gabi na rin kaya walang tao.

Umupo ako sa swing at tinanggal yung sandals ko. Ano na kayang nangayayri doon ngayon? Siguro pinag-uusapan na ako doon. Siguro sinasabihang maarte dahil nagwalkout mula sa pagpapasa ng korona. Umiiyak na naman ako. Mag-isa dito. Madilim at sobrang lamig. Pero parang hindi ko maramdaman lahat yun dahil isa lang ang nararamdaman ko ngayon.

Nasasaktan ako. :’(

Siguro nga kasalanan ko rin. Ako naman ang laging may kasalanan eh. Laging ako yung nasasaktan. Laging ako yung umiiyak.

“BAKIT KUNG KELAN KO NAREALIZE LAHAT, AT SAKA NAGKAGANITO?! BAKIT KUNG KELAN HANDA NA AKONG TANGGAPIN LAHAT, AT SAKA AKO NASASAKTAN?!” Humahagulgol na ako. Wala namang makakarinig sa akin. Walang dadamay sa akin ditto kaya ayos lang na umiyak ng malakas. Para kahit papaano, mabawasan yung sakit.

“Venice!!” napatingin ako sa kaliwa at nakita ko si Ziela at Ivan na tumatakbo papalapit sa akin. “GO AWAY!!!” isinigaw ko ng malakas sa kanila. Ayoko ng kasama. Gusto ko munang mapag-isa. Pero nakita kong pinaalis ni Ziela si Ivan pero siya eh lumapit sa akin. “I SAID GO AWAY ZIE!!” “NO VENICE!! Hindi kita iiwan ditong mag-isa! Alam mo yan! Hindi ko hahayaan na ikaw lang mag-isa yung umiiyak!” then bigla niya akong niyakap. Pati siya umiiyak na rin. Dinadamayan ako.

Hindi ko na napigilan yung sarili ko. Ang sakit talaga.

“Ziela, ang sakit sakit eh! Nasasaktan ako sa mga nakikita ko! Bakit ba kasi nito ko lang narealize?! Bakit ba kasi nagbulag-bulagan ako?!” “Sa tingin mo bakit ka nasasaktan?” tanong niya sa akin habang hinahagod yung likuran ko habang patuloy pa rin siyang nakikisabay sa pag-iyak ko. Maging ako gusto kong malaman kung bakit ako naasasaktan. Bakit nga ba? Ano bang meron?

“Kasi kaibigan--” bigla niyang pinutol yung sasabihin ko.

“Hindi ka nasasaktan dahil kaibigan mo siya. Nasasaktan ka dahil mahal mo siya Venice. Mahal mo si Roj.”

“Mahal ko siya. Pero iba mahal niya.” Nasabi ko bigla. Naalala ko nung bigla siyang hinalikan ni Raya kanina. Sa harap ng madaming tao. Sa harapan ko. “Si Raya? Isa pa yung babaeng yun eh. Pagkatapos kasing magsagot ni Roj kanina sa Q&A, bigla siyang sumigaw ng ‘don’t let me go’ dahilan para pansinin siya ng mga tao. Akala nila, si Raya yung tinutukoy ni Roj sa sagot niya.” “Eh sino nga ba?” “Itanong mo sa sarili mo Venice.”

Pagkatapos niyang sabihin yun ay bigla niya akong binitawan at tumayo. “Pagbibigyan kita ngayon Venice, sige aalis muna ako. Kung gusto mong mapag-isa.”

Nung umalis siya, mas lalo akong naiyak. Oo mahal ko siya. Dati pa. Pinipigilan ko lang na aminin sa sarili ko. Nung mga oras na nagmomove-on ako kay Ivan, siya yung nasa tabi ko. Siya yung nagpapasaya sa akin. Siya yung laging andyan para sa akin.

Pero anong ginawa ko? Ginamit ko lang siya.

Siguro nga karma ko ‘to. Na maskatan ako dahil sa ginawa ko sa kanya. Pero ngayon ko lang rin narealize, na nasasaktan ako kasi mahal ko siya. Nasasaktan ako kasi nagselos ako kanina.

Sa kakaiyak ko, biglang sumakit yung ulo ko. Nung tumayo ako ay biglang nandilim yung paningin ko. Pero bago tuluyang dumilim, ay may nakita akong tao na tumatakbo papalapit sa akin habang tinatawag yung pangalan ko.

“Roj…”

And darkness ate me.

*** Pagkagising ko, nasa kama na ako. And to be specific eh sa kwarto ko. Hindi ko masyadong maidilat yung mata ko dahil mugtung-mugto sa kakaiyak ko kagabi. Sakto naming pumasok si Daddy, si ate at si Mommy. Wow, umuwi pala si Mommy, hindi ko alam.

“Anak, ayos ka na ba? Wala bang masakit sayo? W..wala ba---” biglang umiyak si mommy habang hinihimas yung buhok ko.

“Okay lang ako mom.” Tapos pinunasan ko yung luha niya. Ngayon ko nalang ulit siya nakitang umiyak ng ganito. Kasi hindi naman siya emotional pagdating sa amin eh. Cold siya sa amin ni ate. Pero dahil dito, nalaman kong nag-aalala rin pala siya sa amin kahit papaano. Kinaausap lang nila ako. Sinabi ko naman kung anong nangyari, pero hindi ko sinabi yung tungkol kay Roj. Ang sinabi ko lang ay nahimatay ako sa may playground. Pero alam kong hindi naniniwala si ate. Alam kasi niya lahat ng tungkol sa akin. Maya-maya lang ay umalis na sila at naiwan ako sa kwarto. Napalingon naman ako sa kanan at nakita ko ang isang magandang silver na gown. Napangiti ako bigla. JS Prom na pala mamaya. How great. Pupunta pa ba ako? Inabot ko yung phone ko na nasa side table ko at pagtingin ko, 84 missed calls.

13 from Ziela
9 from Ivan
7 from kuya Gab
10 from ate Audrey
27 from Roj
8 from Daddy
10 from ate Steff

Wow lang, busog ang phone ko. Walang messages. Oh well, alam naman nila na hindi ako mahilig magbasa ng messages eh. Napangiti ako dahil nalaman kong nag-aalala pala sila para sa akin. Pinilit kong tumayo at lumabas ng kwarto ko. At nagulat ako nung nasa nakita ko sa sala si Ziela at Ivan.

“Bakit kayo nandito?” napatingin agad sila sa akin at tumakbo paakyat sa hagdan.
“WAAAH VENICE!!!” tapos bigla akong niyakap ni Ziela. Muntik na nga kaming matumba eh, buti nakahawak agad ako sa railings. Pagkatapos nun ay bumaba kami at dumiretso sa sala. Andito daw sila para kamustahin ako since nalaman nila kay Roj na nahimatay nga ako. At dahil nacurious ako, tinanong ko sila kung anong nangyari kagabi.

“Bumalik kami sa school, pero nakasalubong namin si Roj na tumatakbo at tinanong kung nasaan ka. Kaya sinabi namin. Tapos pagbalik namig sa school, nagkakagulo na. Tapos nalaman namin na ipinahiya pala ni Roj si Raya sa harap nila at sinabing hindi siya yung babaeng tinutukoy niya. Ayun, nagwalkout ang bruha. Buti nga sa kanya. Pasalamat siya hindi ko siya naabutan dahil kung hindi.. naku! Baka kalbo na siya ngayon!” Natawa nalang ako sa kanya dahil gigil na gigil siya. Tapos napansin ko rin na pareho silang may singsing. “Teka teka teka.. ano yan?” tapos tinuro ko yung singsing na suot nila. Bigla siyang namula at napayuko kaya napangiti ako. “Ah eto ba? Ahh.. tuloy pa rin.” Tapos napakamot ng batok si Ivan.

HAHAHA peste kinikilig ako!! Hanggang sa maglunch eh inaasar ko pa rin sila. Nakakatawa kasi parehas silang nagmumukhang kamatis pag inaasar. Ang cute cute lang. Hahaha! Pagpatak ng hapon eh nagsimula na kaming ayusan ni Mommy at ni ate Steff. Kaya pala umuwi si Mommy dahil gusto niya, siya daw ang mag-aayos sa akin para sa JS. Syempre natouch ako dun. Minsan lang siya umuwi sa Pilipinas dahil may business kami abroad. Nalaman ko rin na silver rin yung gown ni Ziela kaya parang terno kami. Ang cute cute nga eh. Parehas kami ng kulay. Siya ang unang inayusan kaya pinanuod ko lang sila. Itinaas yung buhok niya. Cute updo ang ginawa then nilagyan ng design na parang lace yung paligid. Then make-up na nagmamatch sa skintone niya. Para siyang prinsesa, swear. Ang ganda-ganda ng bestfriend ko. Nga pala, umalis muna si Ivan at umuwi sa kanila para rin magprepare. Then after niya, ako na yung inayusan. Nilagyan ako ng extension then curled at nilagay sa one side. Simple lang. Then make-up make-up. And then, poof! We’re ready. Kinuha na rin namin yung masks naming dahil masquerade ang theme ng JS namin nagyon.

Para ngang walang nangyari kagabi at nagmukha kaming fresh ni Ziela eh. Well, what can you expect from my mother? She has magical hands. Awesome right? Hinintay lang namin si Ivan at yung car niya. Then nung dumating na eh sumakay na kami. “Ready for the night, girls?” tanong sa amin ni Ivan habang pinagbubuksan kami ng sasakyan. “Ready!” at saka kami umalis papunta sa school.

Lesson 29

Halos hindi ko makilala yung place na isa ako sa nagdesign dahil ang ganda. Hindi mo akalaing ito yung empty Event Hall na dinedesignan namin kamakailan lang. Hindi ko rin makilala yung mga tao since nakamask nga kami. Ang alam ko lang ay si Ziela at Ivan since sila lang yung nakita ko before kami pumunta dito. Halos lahat ng nakikita ko ay may partner or date. Nakakalungkot lang. Pero ayos lang, hindi naman ako nandito para makipagdate or something. I’m here to enjoy. Besides, andito naman yung friends ko. Maya-maya lang ay nagstart na yung cotillion. Actually, dapat kasama kami ni Ziela dun pero nagback-out kami dahil dun sa pageant. Hassle kasi. Then yung parang ginagawa sa JS, eh nagkainan tapos kaunting salitaan. Pero syempre, ang hinihintay ng lahat, yung slow dance. Magkakasama kami sa table nila Ivan at Zie. Tapos may isang bakanteng upuan. Hindi ko alam kung sinong nakaupo since may bag na nakalagay. May banda pala sa harapan tapos sila yung tumutugtog ng kaanta para sa slow dance. Kaso hindi kita yung mukha nila since nakamaskara rin sila. Syempre, isinayaw ni Ivan si Ziela. At ako naman eh naiwan dito. Tapos bigla kong naaninag si Raya dahil tinanggal niya saglit yung maskara niya, na may kasayaw na lalaki. Tsk. May bago na naming bibiktimahin ‘tong babaeng ‘to. Grabe lang. Pero nagulat ako nung may kamay na nakaabang sa harapan ko. Pagtingin ko, isang lalaking nakamaskara pero tinanggal niya yung maskara niya.. “kuya Gab!” then inabot ko at isinayaw niya ako sa gitna. Wala kaming ginawa kundi pagkwentuhan si ate Audrey, yung crush niya. Yeah right. Secret lang namin yun at sinabi niyang kinikilig daw siya kahapon nung nag-uusap sila ni ate Audrey sa backstage. Walanghiyang kuya Gab ‘to, ang landi! Then isinayaw rin ako ng iba kong classmates. Hindi ko nga alam kung sino yung nagsasayaw sa akin since nakamaskara kaming lahat. Wow lang di ba?

Tapos maya-maya, ay inanounce na yung last five dance. At dahil masakit na rin yung paa ko ay umupo muna ako. Tapos hinilot ko yung paa ko. Grabe baka bukas o kaya mamaya eh may paltos na ako. Napatingin naman ako ulit dun sa bag sa upuan na nasa tabi ko. Since wala namang nakatingin ay kinuha ko yung bag at binuksan ko. Tapos nung kukunin ko na yung laman ay biglang may umagaw sa akin. Lalaking nakamaskara. Kinabahan nga ako dahil baka mamaya eh magalit since pinakialaman ko yung gamit niya.

“Sorry.” Tapos yumuko ako sa kanya. Hala lagot ako. Kasi naman Venice napakapakialamera mo! Pero nagulat ako nung bigla niyang hinawakan yung chin ko at itinaas yung ulo ko. Napatingin ako sa mga mata niya.

Te..teka.. s..siya yung tumutugtog at kumakanta sa banda kanina ah?! Estudyante rin pala sila?! Akala ko arkilado ng school!

“Smile, Ms. Tutor.”

Pagkasabing-pagkasabi niya nun ay lumakad siya palayo dala-dala yung bag niya, kasabay ng pagbilis ng tibok ng puso ko. Ms. Tutor, huh. Bakit ba hindi ko nahulaan sa boses niya na si Roj yung kumakanta? Wow, nasa banda na rin siya ngayon? At kung makapagsalita siya ngayon parang walang nangyari kahapon. Haay, siguro nga, ayaw na niya. Siguro nga, sumuko na siya. Iniisip ko palang yun, eh gusto ko ng umiyak. Bakit kasi ngayon ko lang narealize na mahal ko siya? Bakit ngayon lang kung kailang pagod na siya? Lahat ng effort niya, sinayang ko. Lahat yun, binalewala ko. Gusto kong umiyak, pero hindi dito. Tumayo ako at pupunta sana ako sa labas nung bigla kong naisip..

Bakit ba hindi naman ako ang mag-effort para sa kanya? Pwede namang ako naman di ba?

Kaya lumakad ako pabalik. Palapit sa harapan. Kinakabahan ako. Pero minsan ko lang naman ‘to gagawin eh. Minsan lang ako mag-effort pag si Roj ang pinag-uusapan. Maliit na bagay lang ‘to kumpara sa lahat ng nagawa niya sa akin. Hindi ko namalayan na nakarating na ako sa unahan, kung nasaan yung banda. At alam kong, nakatingin sa akin ang lahat. Maglakad ba naman ako ng mabagal papunta sa harapan eh. Masyadong agaw-pansin. Pero wala akong pakialam sa kanila. Si Roj ang pinunta ko dito.

Maging siya ay nagulat sa ginawa ko. Na nasa harapan na niya ako ngayon.

Ano Venice? Tatayo ka nalang ba dyan at tititigan siya?

Itinaas ko yung kamay ko. Gusto ko siyang isayaw. Gusto kong makasama yung taong mahal ko ngayon.

“May I?” nakita ko sa mga mata niya na nagulat siya sa ginawa ko. Sino ba namang hindi magugulat kung babae ang nagyaya na magsayaw? Pero mas ikinigulat ko nung kinuha niya yung kamay ko. At mas nagulat pa ako nung maghiyawan yung mga sumasayaw. Pati yung teachers namin. Tumingin ako kay Roj na nakangiti sa akin. Meron pala siyang lapel. Tinanggal niya yung maskara niya, pati yung maskara ko. Dinala niya ako sa pinakagitna at pagtingin ko, gumilid lahat ng sumasayaw. In short, kami ang center of attention ngayon.

Tahimik lahat. Paghinga lang ni Roj ang naririnig galing sa lapel niya. Walang tumutugtog sa banda. Pero bigla akong hinawakan ni Roj sa may bewang, at kasabay nun ay tumugtog ang banda at kumanta si Roj. “Heart beats fast
Colors and promises
How to be brave
How can I love when I'm afraid
To fall
But watching you stand alone
All of my doubt
Suddenly goes away somehow” Nakatingin lang siya sa mga mata ko habang kumakanta at isinasayaw ako. Ang alam ko lang ngayon eh ngumiti. Pero hindi ko naapansin na umiiyak na naman pala ako. Kaya agad na iniangat niya yung kamay niya at pinunasan yung luha ko. Pagkatapos nun ay yumakap na ako sa kanya at umiyak sa dibdib niya, habang siya ay sinasayaw pa rin ako. “One step closer” Nagulat ako nung narinig kong nagpalakpakan yung mga tao sa paligid. Hindi ko na sila sinubukang tignan. Kumportable ako ditong umiiyak sa dibdib niya. Umiiyak dahil sa tuwa. Uniiyak dahil sa wakas, natupad na yung matagal ko ng pinapangarap.

Yung maramdaman na may nagmamahal sa akin.

“I have died everyday waiting for you
Darlin' don't be afraid
I have loved you for a
Thousand years
I'll love you for a
Thousand more” Tinapos niya yung kanta habang isinasayaw ako at habang nagpapalakpakan yung tao sa paligid naming. Sana hindi na matapos ‘tong gabing ‘to. Sana ganito nalang palagi.

“I’ll love you for a thousand more..” Natapos yung kanta pero tumutugtog pa rin yung banda. A thousand years pa rin pero instrumental lang. Napatingala ako at nakita kong nakatingin si Roj sa mga mata ko. Habang yung mga tao sa paligid namin ay naghihintay ng kung anong gagawin niya.

“Tsk. Sinira mo yung plano ko.” Sabi niya sa akin, tapos nagtawanan yung mga tao. Bigla siyang tumingin sa harapan kaya napatingin rin ako, at parang gusto ko ulit maiyak. Yung laman ng bag. Isang scrapbook. Yung project namin sa Values. Ang laman ng scrapbook niyaa ay puro pictures namin nung time na minamakeover ko siya. Bigla siyang may kinuha sa bulsa niya, at nakita ko na yun yung makapal niyang salamin dati, at saka niya isinuot. “Ako pa rin si Roj. Yung Roj na nerd na tinulungan mo dati. Yung Roj na binigyan mo ng softdrinks. At yung Roj na mahal na mahal ka.” Wala na akong masabi pa. Parang hinatak yung dila ko at hindi na ako makapagsalita. “Love Tutorial. I’ll teach you how to love, but please don’t ever cheat.” Bigla akong napatingin sa kanya. “First. Be close with her.” Bigla niya akong hinila papalapit sa kanya. Tapos isinayaw na naman niya ako. Hindi ko alam pero kinilig ako bigla at napangiti. “Second. Look into her eyes.” Ginawa niya rin agad yung sinabi niya at tinignan niya ako sa mata. Yung mga mata niyang sobrang ganda na hindi ko maiwasang tignan dati noong nilalagyan ko siya ng contact lens. “Third. Make her smile.” Bigla niyang hinawakan yung lips ko at finorm niya ng smile. And I really smiled at his gesture. Nakakatuwa. Hindi ko lama kung para saan ‘to pero natutuwa ako. “And fourth. Confess.” Bigla niya akong hinila ulit at mas mapait sa kanya. Pero ang mas ikinagulat ko ay yung..

Hinalikan niya ako sa labi.

Naramdaman ko ang tilian, sigawan maging yung flash ng mga camera. Pero hindi ko pinansin. Tinanggal ko yung salamin niya at saka ako pumikit at hinintay na maghiwalay ang mga labi namin.

Hindi rin nagtagal at dumilat ako kasabay ng paghiwalay ng labi niya sa akin. Maging ako ay nagulat sa ginawa ko. That was.. my first kiss. Kahit si Richard dati na first boyfriend ko ay hindi ko hinalikan.

“I love you so much Venice. At binabawi ko na yung sinabi ko kahapon na papakawalan kita.”

Naiiyak na naman ako. Overwhelming. Yan ang nararamdaman ko ngayon. Sobrang saya ko to the point na gusto kong iiyak lahat.

“I’ll also teach you how to love.” Sabi ko sa kanya habang nakangiti ako.

Hinawakan ko yung kwintas niya na may pendant nung sa coke in can. At tinanggal ko yun mula sa leeg niya. “Forget about the past. All the hatred, the pain, the sorrow.” Hinagis ko yun sa likuran at binalik ko ulit yung tingin ko sa kanya. Lumapit ako sa kanya to the point na magkadikit na yung mga noo namin.

“Welcome to my heart, Mr. Roelle James. Please stay forever.” And I kissed him with all my heart.

Biglang tumugtog ulit yung A Thousand Years, and this time, lahat sila ay nagpalakpakan.

“Guess we have our Prom King and Queen!!!” bigla kaming sinabitan ng sash at crown. Tapos pinicturan kami ng pinicturan.

“Thanks for being my tutor.” Bulong niya sa akin tapos kiniss niya ako sa forehead.
“And thanks for being my tutee.. and my love tutor.” Tapos kiniss ko siya sa cheeks.

And that’s how we end the night.

Full of love and bounded by kisses.

Epilogue

To love is to learn.
To learn is to be hurt.
And to be hurt is to be loved.

Hindi lahat ng prince charming natin ay yung mga heartthrob, varsity players or Casanovas. Minsan, siya yung frog prince na kailangan munang makilala bago husgahan. Yung hindi mo inaasahang mamahalin mo pala.

Sweet part of loving is to admit that you have fallen in love with someone you didn’t mean to love from the start.

Hindi ko akalain na sa isang geek o nerd ako maiinlove. Yung dating binubully, yung dating inaasar eh hinahangaan na ngayon. Nagmahal na ako ng maraming beses. Nasaktan na ako ng maraming beses kaya nakakatakot magmahal.

Pero hindi naman ibig sabihin na kapag nasaktan ka, eh titigil ka ng magmahal.

Sometimes, you have to get rid of the old feelings to make room for new ones.

As for Roj, kami na and people are congratulating us. Depite all the hindrances, kami pa rin pala sa huli. Si Ivan at Ziela, egaged pa rin. Pero parang nililigawan pa rin ni Ivan si Ziela kaya mas lalo akong kinikilig sa kanila. Si Raya naman, ayun may bagong binibiktima. Ewan ko ba kung bakit may pumapatol pa rin dyan.

As of now, I’m happy.
I’m contented.

I don’t need a perfect guy who has a beautiful face and body.
I just need a guy who makes my day perfect.
A guy who laughs with me.
A guy who can kiss me in front of everybody.
A guy who loves me no matter what.

And a guy, who can teach me how to love, every day and every night.

And that guy, is Roj.

My love tutor.

And here we are, ending our LOVE TUTORIAL, because starting today, it’s beyond R